© All material on this site is protected by copyright and may not be copied or reproduced without prior consent of the copyright owner
Ludwig Rellstab:
1: Liebesbotschaft
Rauschendes Bächlein, so silbern und hell,
Eilst zur Geliebten so munter und schnell?
Ach, trautes Bächlein, mein Bote sei du;
Bringe die Grüsse des Fernen ihr zu.
All’ ihre Blumen im Garten gepflegt,
Die sie so lieblich am Busen trägt,
Und ihre Rosen in purpurner Glut,
Bächlein, erquicke mit kühlender Flut.
Wenn sie am Ufer, in Träume versenkt,
Meiner gedenkend, das Köpfchen hängt;
Tröste die Süsse mit freundlichem Blick,
Denn der Geliebte kehrt bald zurück.
Neigt sich die Sonne mit rötlichem Schein,
Wiege das Liebchen in Schlummer ein.
Rausche sie murmelnd in süsse Ruh,
Flüstre ihr Träume der Liebe zu.
2: Kriegers Ahnung
In tiefer Ruh liegt um mich her
Der Waffenbrüder Kreis;
Mir ist das Herz so bang und schwer,
Von Sehnsucht mir so heiss.
Wie hab’ ich oft so süss geträumt
An ihrem Busen warm!
Wie freundlich schien des Herdes Glut,
Lag sie in meinem Arm!
Hier, wo der Flammen düstrer Schein
Ach! nur auf Waffen spielt,
Hier fühlt die Brust sich ganz allein,
Der Wehmut Träne quillt.
Herz! Dass der Trost Dich nicht verlässt!
Es ruft noch manche Schlacht –
Bald ruh ich wohl und schlafe fest,
Herzliebste – Gute Nacht!
3: Frühlingssehnsucht
Säuselnde Lüfte wehend so mild,
Blumiger Düfte atmend erfüllt!
Wie haucht ihr mich wonnig begrüssend an!
Wie habt ihr dem pochenden Herzen getan?
Es möchte euch folgen auf luftiger Bahn,
Wohin? Wohin?
Bächlein, so munter rauschend zumal,
Wollen hinunter silbern in’s Tal.
Die schwebende Welle, dort eilt sie dahin!
Tief spiegeln sich Fluren und Himmel darin.
Was ziehst du mich, sehnend verlangender Sinn,
Hinab? Hinab?
Grüssender Sonne spielendes Gold,
Hoffende Wonne bringest du hold.
Wie labt mich dein selig begrüssendes Bild!
Es lächelt am tiefblauen Himmel so mild
Und hat mir das Auge mit Tränen gefüllt! –
Warum? Warum?
Grünend umkränzet Wälder und Höh’!
Schimmernd erglänzet Blütenschnee.
So dränget sich alles zum bräutlichen Licht;
Es schwellen die Keime, die Knospe bricht;
Sie haben gefunden, was ihnen gebricht:
Und du? Und du?
Rastloses Sehnen! Wünschendes Herz,
Immer nur Tränen, Klage und Schmerz?
Auch ich bin mir schwellender Triebe bewusst!
Wer stillet mir endlich die drängende Lust?
Nur du befreist den Lenz in der Brust,
Nur du! Nur du!
4: Ständchen
Leise flehen meine Lieder
Durch die Nacht zu Dir;
In den stillen Hain hernieder,
Liebchen, komm’ zu mir!
Flüsternd schlanke Wipfel rauschen
In des Mondes Licht;
Des Verräters feindlich Lauschen
Fürchte, Holde, nicht.
Hörst die Nachtigallen schlagen?
Ach! sie flehen Dich,
Mit der Töne süssen Klagen
Flehen sie für mich.
Sie verstehn des Busens Sehnen,
Kennen Liebesschmerz,
Rühren mit den Silbertönen
Jedes weiche Herz.
Lass auch Dir die Brust bewegen,
Liebchen, höre mich!
Bebend harr’ ich Dir entgegen!
Komm’, beglücke mich!
5: Aufenthalt
Rauschender Strom, brausender Wald,
Starrender Fels mein Aufenthalt.
Wie sich die Welle an Welle reiht,
Fliessen die Tränen mir ewig erneut.
Hoch in den Kronen wogend sich’s regt,
So unaufhörlich mein Herze schlägt.
Und wie des Felsen uraltes Erz
Ewig deselbe bleibet mein Schmerz.
6: In der Ferne
Wehe dem Fliehenden
Welt hinaus ziehenden! –
Fremde durchmessenden,
Heimat vergessenden,
Mutterhaus hassenden,
Freunde verlassenden
Folget kein Segen, ach!
Auf ihren Wegen nach!
Herze, das sehnende,
Auge, das tränende,
Sehnsucht, nie endende,
Heimwärts sich wendende!
Busen, der wallende,
Klage, verhallende,
Abendstern, blinkender,
Hoffnungslos sinkender!
Lüfte, ihr säuselnden,
Wellen sanft kräuselnden,
Sonnenstrahl, eilender,
Nirgend verweilender:
Die mir mit Schmerze, ach!
Dies treue Herze brach –
Grüsst von dem Fliehenden
Welt hinaus ziehenden!
7: Abschied
Ade, Du muntre, Du fröhliche Stadt, Ade!
Schon scharret mein Rösslein mit lustigem Fuss;
Jetzt nimm noch den letzten, den scheidenden Gruss.
Du hast mich wohl niemals noch traurig gesehn,
So kann es auch jetzt nicht beim Abschied geschehn.
Ade …
Ade, Ihr Bäume, Ihr Gärten so grün, Ade!
Nun reit’ ich am silbernen Strome entlang,
Weit schallend ertönet mein Abschiedsgesang,
Nie habt Ihr ein trauriges Lied gehört,
So wird Euch auch keines beim Scheiden beschert.
Ade …
Ade, lhr freundlichen Mägdlein dort, Ade!
Was schaut Ihr aus blumenumduftetem Haus
Mit schelmischen, lockenden Blicken heraus?
Wie sonst, so grüss’ ich und schaue mich um,
Doch nimmer wend’ ich mein Rösslein um.
Ade …
Ade, liebe Sonne, so gehst Du zur Ruh’, Ade!
Nun schimmert der blinkenden Sterne Gold.
Wie bin ich Euch Sternlein am Himmel so hold,
Durchziehn wir die Welt auch weit und breit,
Ihr gebt überall uns das treue Geleit.
Ade …
Ade, Du schimmerndes Fensterlein hell, Ade!
Du glänzest so traulich mit dämmerndem Schein
Und ladest so freundlich ins Hüttchen uns ein.
Vorüber, ach, ritt ich so manches mal
Und wär’ es denn heute zum letzten mal?
Ade …
Ade, Ihr Sterne, verhüllet Euch grau! Ade!
Des Fensterlein trübes, verschimmerndes Licht
Ersetzt Ihr unzähligen Sterne mir nicht;
Darf ich hier nicht weilen, muss hier vorbei,
Was hilft es, folgt Ihr mir noch so treu!
Ade, Ihr Sterne, verhüllet Euch grau!
Ade!
Heinrich Heine:
8: Der Atlas
Ich unglücksel’ger Atlas! eine Welt,
Die ganze Welt der Schmerzen muss ich tragen.
Ich trage Unerträgliches, und brechen
Will mir das Herz im Leibe.
Du stolzes Herz, du hast es ja gewollt!
Du wolltest glücklich sein, unendlich glücklich,
Oder unendlich elend, stolzes Herz,
Und jetzo bist du elend.
9: Ihr Bild
Ich stand in dunkeln Träumen,
Und starrt’ ihr Bildnis an,
Und das geliebte Antlitz
Heimlich zu leben begann.
Um ihre Lippen zog sich
Ein Lächeln wunderbar,
Und wie von Wehmutstränen
Erglänzte ihr Augenpaar.
Auch meine Tränen flossen
Mir von den Wangen herab –
Und ach, ich kann es nicht glauben,
Dass ich dich verloren hab’!
10: Das Fischermädchen
Du schönes Fischermädchen,
Treibe den Kahn ans Land;
Komm zu mir und setze dich nieder,
Wir kosen Hand in Hand.
Leg an mein Herz dein Köpfchen,
Und fürchte dich nicht zu sehr;
Vertraust du dich doch sorglos
Täglich dem wilden Meer.
Mein Herz gleicht ganz dem Meere,
Hat Sturm und Ebb’ und Flut,
Und manche schöne Perle
In seiner Tiefe ruht.
11: Die Stadt
Am fernen Horizonte
Erscheint, wie ein Nebelbild,
Die Stadt mit ihren Türmen
In Abenddämmrung gehüllt.
Ein feuchter Windzug kräuselt
Die graue Wasserbahn;
Mit traurigem Takte rudert
Der Schiffer in meinem Kahn.
Die Sonne hebt sich noch einmal
Leuchtend vom Boden empor,
Und zeigt mir jene Stelle,
Wo ich das Liebste verlor.
12: Am Meer
Das Meer erglänzte weit hinaus
Im letzten Abendscheine;
Wir sassen am einsamen Fischerhaus,
Wir sassen stumm und alleine.
Der Nebel stieg, das Wasser schwoll,
Die Möwe flog hin und wieder;
Aus deinen Augen liebevoll
Fielen die Tränen nieder.
Ich sah sie fallen auf deine Hand,
Und bin aufs Knie gesunken;
Ich hab’ von deiner weissen Hand
Die Tränen fortgetrunken.
Seit jener Stunde verzehrt sich mein Leib,
Die Seele stirbt vor Sehnen; –
Mich hat das unglücksel’ge Weib
Vergiftet mit ihren Tränen.
13: Der Doppelgänger
Still ist die Nacht, es ruhen die Gassen,
In diesem Hause wohnte mein Schatz;
Sie hat schon längst die Stadt verlassen,
Doch steht noch das Haus auf demselben Platz.
Da steht auch ein Mensch und starrt in die Höhe,
Und ringt die Hände, vor Schmerzens Gewalt;
Mir graust es, wenn ich sein Antlitz sehe –
Der Mond zeigt mir meine eigne Gestalt.
Du Doppelgänger! du bleicher Geselle!
Was äffst du nach mein Liebesleid,
Das mich gequält auf dieser Stelle,
So manche Nacht, in alter Zeit?
Johann Gabriel Seidl:
14: Die Taubenpost
Ich hab’ eine Brieftaub in meinem Sold,
Die ist gar ergeben und treu,
Sie nimmt mir nie das Ziel zu kurz,
Und fliegt auch nie vorbei.
Ich sende sie vieltausendmal
Auf Kundschaft täglich hinaus,
Vorbei an manchem lieben Ort,
Bis zu der Liebsten Haus.
Dort schaut sie zum Fenster heimlich hinein,
Belauscht ihren Blick und Schritt,
Gibt meine Grüsse scherzend ab
Und nimmt die ihren mit.
Kein Briefchen brauch’ ich zu schreiben mehr,
Die Träne selbst geb’ ich ihr:
O sie verträgt sie sicher nicht,
Gar eifrig dient sie mir.
Bei Tag, bei Nacht, im Wachen, im Traum,
Ihr gilt das alles gleich:
Wenn sie nur wandern, wandern kann,
Dann ist sie überreich!
Sie wird nicht müd’, sie wird nicht matt,
Der Weg ist stets ihr neu;
Sie braucht nicht Lockung, braucht nicht Lohn,
Die Taub’ ist so mir treu!
Drum heg’ ich sie auch so treu an der Brust,
Versichert des schönsten Gewinns;
Sie heisst – die Sehnsucht! Kennt ihr sie?
Die Botin treuen Sinns.
El cant del cigne
© Salvador Pila
1: Missatge d’amor
Rierol mormolant,
tan argentí i clar,
t’apresses vers l’estimada
eixerit i veloç?
Ai! Car rierol,
sigues el meu missatger;
porta-li salutacions
de mi, que sóc lluny.
Totes les seves flors,
cultivades al jardí,
que ella tan gentilment
porta al seu pit
i les seves roses
de purpuri esclat,
rierol, reconforta-les
amb un doll d’aigua fresca.
Quan ella, a la riba,
immersa en un somieig,
bo i pensant en mi,
inclini el seu petit cap,
conforta la meva enamorada
amb benvolent esguard,
car l’estimat,
tornarà ben aviat.
El sol ponent
amb rogenca esplendor,
bressola la meva estimada
i la fa adormir.
Tot mormolant
en dolça quietud,
li xiuxiueja
somnis d’amor.
2: El pressentiment del guerrer
En profund repòs, jeuen al meu voltant
en cercle, els companys d’armes;
el meu cor temorós i feixuc,
tan ardent de nostàlgia.
Quantes vegades havia somiat, dolçament
recolzat en el seu càlid pit!
Que plàcida brillava la flama de la llar,
quan la tenia als meus braços!
Aquí, on la llòbrega resplendor d’una flama,
ai! només es percep en les armes,
aquí, el cor se sent tot sol,
vessant llàgrimes de tristesa.
Oh cor! Que no t’abandoni el consol!
Encara serem cridats a tantes batalles.
Aviat reposaré i dormiré profundament,
estimada del meu cor — bona nit!
3: Nostàlgia de primavera
Oreigs remorejants
ventegen tan suaument
amb un alè ple
de perfum de flors!
Amb quin deliciós xiuxiueig em saludeu!
Què li heu fet al meu cor que palpita?
Ell voldria seguir-vos pels aeris camins!
Cap on?
Rierols, escotorits
i mormolejants alhora,
baixen argentats
cap a la vall.
L’onada flotant els apressa cap allà!
En ells, els camps i el cel s’emmirallen pregonament.
Cap on m’arrossegues, esperit delerós i anhelant.
Cap avall?
Sol, que em saludes
amb un daurat jogasser,
em portes, graciosament,
un esperançador delit!
Com em conforta la benaurada salutació de la teva imatge!
Somrius tan dolçament en el profund atzur del cel
que m’has omplert els ulls de llàgrimes!
Per què?
Es guarneixen de verd
boscos i tossals!
Resplendents brillen
les poncelles de neu!
Tot empeny cap a una llum nupcial;
s’inflen les llavors, espunten els brots;
ells han trobat el que els fa trencar:
I tu?
Desig incessant!
Cor delerós,
tot just només llàgrimes,
planys i dolors?
Em faig càrrec dels meus creixents desigs!
Qui, finalment, apaivaga la meva apressant voluptat?
Només tu alliberes la primavera en el cor,
Només tu!
4: Serenata
Suaument et supliquen
el meus cants en la nit;
a baix en el tranquil boscatge,
estimada, vine al meu costat!
L’esvelt brancam mormola xiuxiuejant
a la llum de la lluna;
de l’hostil sotjar del traïdor,
no tinguis por, amor meu.
Sents el cant dels rossinyols?
Ai! A tu ells supliquen,
amb els sons de dolços planys,
per mi ells t’imploren.
Ells copsen el deler del cor,
coneixen les penes d’amor,
commouen, amb el seu cant d’argent,
tots els tendres cors.
Deixa que també el teu cor s’entendreixi,
estimada, escolta’m!
Jo t’espero tremolant!
Vine, fes-me feliç!
5: Sojorn
Torrent fresser,
bosc brument,
penyal enterc,
el meu sojorn.
Així com l’onada
en segueix una altra,
em cauen les llàgrimes
sense parar.
A dalt, les brancades
onegen amb vivesa
i, així, el meu cor
batega incessantment.
I, com el mineral
primigeni de la roca,
immutable i etern,
roman el meu dolor.
Torrent fresser,
bosc brument,
penyal enterc,
el meu sojorn.
6: A la llunyania
Ai del que fuig
vagarejant pel món! —
recorrent terres estrangeres,
oblidant la pàtria,
odiant la casa materna,
abandonant els amics,
cap venturança el segueix, ai!
en el seu camí.
Cor anhelant,
ulls plens de llàgrimes,
enyorança sense fi
envers la terra natal.
Cor convuls,
plany esmorteït,
l’estel del vespre resplendeix,
davallant sense esperança!
Ventijols mormolejants,
onades suaument encrespades,
raig de sol apressat
que enlloc s’atura:
a la que, amb dolor, ai!
trencà aquest cor fidel —
saluda-la de part del fugitiu
que vagareja pel món!
7: Comiat
Adéu! Ciutat alegre i animada, adéu!
Les llambresques potes del meu cavall ja freguen la terra;
rep ara la meva darrera salutació de comiat.
No m’has vist mai trist
i no serà així al moment de dir-te adéu.
Adéu, arbres i jardins tan verds, adéu!
Ara cavalco al llarg del riu argentat.
Lluny ressona l’eco del meu cant;
mai m’heu sentit una cançó trista
i ara, en acomiadar-me, cap tampoc us n’oferiré!
Adéu, noies amables, adéu!
Què mireu des de les vostres cases perfumades de flors
amb un esguard picaresc i seductor?
Com sempre, jo saludo i miro a l’entorn
però mai faré girar cua al meu cavall.
Adéu, estimat sol que vas a jóc, adéu!
Ara brilla l’or de l’estel centellejant.
Com us estimo estrelletes del cel;
si travessem el món d’un costat a l’altre,
a tot arreu ens doneu la vostra fidel escorta.
Adéu! Clara finestreta enllumenada, adéu!
Llueixes tan entranyable amb vespertina resplendor
i convides tan amablement a entrar dins la cabana.
Ai! He passat tan sovint cavalcant per davant
i, serà avui l’última vegada?
Adéu, estrelles, embolcalleu-vos de gris! Adéu!
La llum somorta i minvant de la finestreta,
no me la bescanviareu vosaltres, incomptables estels,
si no em puc quedar aquí, si haig de marxar,
de què em serveix que em seguiu tan fidelment!
8: Atlas
Jo infortunat Atlas! Un món,
tot el món dels dolors haig de sostenir,
suporto l’insuportable, i el meu cor
vol trencar-se dintre del cos.
Tu, cor ple de supèrbia, així ho has volgut!
Tu volies ser feliç, infinitament feliç,
o infinitament desventurat, cor superbiós,
i ara ets infeliç.
9: Estava immers en obscures vagueries
Estava immers en obscures vagueries
i mirava el seu retrat,
llavors el seu estimat rostre
prengué vida misteriosament.
En els seus llavis es dibuixà
un meravellós somriure
i, com de llàgrimes de melangia,
brillaren els seus ulls.
A mi també, les llàgrimes
em queien per les galtes —
i ai las! A penes em puc creure
que t’he perdut!
10: La jove pescadora
Tu, bonica pescadora,
acosta la barca cap a terra;
vine aquí i seu al meu costat,
ens farem carícies agafats de la mà.
Posa el teu petit cap tocant el meu cor
i no tinguis tanta por;
car cada dia et confies
sens neguit a la mar brava.
El meu cor és ben bé com el mar,
té tempestes i marees,
i qualque preciosa perla
es troba a la seva fondària.
11: La ciutat
Lluny, a l’horitzó,
apareix, com una nebulosa,
la ciutat amb les seves torres,
embolcallada en el crepuscle.
Una ventada humida encrespa
el gris canal d’aigua;
amb un ritme trist rema
el barquer a la meva barca.
El sol surt un altre cop,
lluminós, s’enlaira des de terra
i em mostra aquell lloc,
on vaig perdre la meva estimada.
12: Vora el mar
El mar brillava lluny enllà
en la darrera llum del capvespre;
a la solitària casa de pescadors
seiem tots dos, muts i sols.
La boira s’alçà, l’aigua cresqué,
una gavina volava a l’entorn;
dels teus ulls plens d’amor
queien les llàgrimes.
Jo les veia caure a la teva mà
i caigué de genolls;
de la teva blanca mà,
he begut les llàgrimes.
Des d’aquell moment, el meu cos
es consumeix, l’ànima mor de desig;
aquesta dona infortunada
m’ha enverinat amb les seves llàgrimes.
13: El doble
La nit és calmada, els carrerons tranquils,
en aquesta casa vivia el meu tresor;
ella fa temps que marxà de la ciutat,
però la casa encara és al mateix lloc.
Hi ha també un home que mira enlaire
i, de violent dolor, retorça les mans;
m’horroritzo quan veig el seu rostre —
la lluna em mostra la meva pròpia figura.
Tu, doble meu, tu pàl·lid company!
Per què fas escarni de les penes d’amor
que tantes nits em turmentaren
en aquest lloc, en temps passats?
14: El colom missatger
Tinc un colom missatger al meu servei
que és devot i fidel,
de la seva destinació, mai es queda a mig camí
i mai tampoc hi passa de llarg.
L’envio més de mil vegades,
cada dia, en vols d’exploració,
passant per molts llocs que estimo,
fins a la casa de la meva estimada.
Allà, ell mira d’amagat per la finestra,
sotjant el seu esguard i els seus passos,
li dóna records de part meva
i s’enduu els que ella m’envia.
No em cal escriure cap més carta,
li dono fins i tot les meves llàgrimes.
Oh! no les porta de bon grat
però m’obeeix ben diligentment.
De dia, de nit, en vetlla, en somni,
per a ell és el mateix,
quan ell pot viatjar, només viatjar,
llavors se sent ubèrrim!
No es cansa mai ni tampoc flaqueja,
per a ell el camí és sempre nou;
no li calen incentius ni salari,
el colom m’és tan fidel!
Per això el guardo tan tendrament al meu cor,
segur dels millors beneficis:
el seu nom — l’anhel! El coneixeu? —
És el missatger dels esperits fidels.
Swansong
© Celia A. Sgroi
1: Message Of Love
Rushing brook,
So pretty and clear,
Will you hurry to my sweetheart
So cheerful and quick?
Ah, dear little brook,
Be my messenger;
Bring greetings
To her from afar.
All of her flowers,
Tended in the garden,
That she wears so sweetly
On her breast,
And her roses,
In crimson radiance,
Brook, refresh them
With your cooling stream.
When on the stream bank,
lost in dreams
thinking of me,
she bows her head,
comfort my dearest
with your friendly glance,
for her beloved is
coming back soon.
When the sun is setting
With its red glow,
lull my beloved off to sleep.
Murmuring, rock her
To her sweet rest,
And whisper dreams
Of love to her.
2: Soldier’s Foreboding
Around me in deep silence
Lie my soldier comrades;
My heart is so anxious and heavy,
So aflame with longing.
How often have I dreamed sweetly
On her warm breast!
How friendly was the stove’s warmth
When she lay in my arms!
Here, where the brooding glow of flames,
Alas, only shines on weapons,
Here my heart feels totally alone,
And tears of sadness flow.
Heart! Don’t let solace abandon you!
Many a battle is ahead.
Soon I’ll rest and sleep soundly,
My beloved—good night!
3: Longing In Spring
Murmuring breezes flutter so gently
Fill me sighing with the scent of flowers!
How you greet me with a blissful sigh!
What have you done to my pounding heart?
It wants to follow your airy trail!
Where to?
Brooks, so cheerfully bubbling as well,
Flow sparkling silver down to the glen.
The billowing wave hastens downhill!
The meadows and sky are reflected deep within.
Why do you draw me, urgent, yearning feeling,
Down there?
Sparkling gold of the greeting sun,
You bring me hopeful bliss so sweet!
How your joyfully greeting image refreshes me.
It smiles so gently in the dark blue sky
And has filled my eye with tears!
Why?
The forests and hills are wreathed in green,
A snowfall of blossoms sparkles and gleams.
Everything surges to the nuptial light;
The seeds are burgeoning, the buds are opening,
They’ve found what they need to blossom:
And you?
Restless longing, yearning heart,
Nothing but tears, complaints, and pain?
I too am aware of a growing urge!
Who’ll finally quiet my urgent desire?
Only you can release the spring in my soul,
Only you!
4: Serenade
Softly my songs implore
You through the night;
Down into the quiet grove,
Beloved, come to me!
Slender treetops rustle, murmur
In the moon’s radiance;
Don’t fear the hidden listener’s
malice, my dearest.
Do you hear the nightingales singing?
Ah, they appeal to you,
With their sweet plaintive tones
They’re pleading for me.
They understand the heart’s yearning,
They know the pain of love,
Touch with their silvery tones
Every feeling heart.
Let them move you, too,
My darling, listen to me!
Trembling, I await you!
Come, dearest, enrapture me.
5: Resting Place
Thundering torrent,
Roaring forest,
Stony crag,
My resting place.
Just as the waves roll
One after one,
My tears are flowing
Eternally new.
As high in the treetops
It billows and seethes,
Just as unceasingly
Beats my heart.
And like the mountain’s
Ancient core,
Ever the same
Remains my pain.
6: In The Distance
Woe to the fugitive,
Fleeing the world!
Roaming foreign places,
Forgetting his homeland,
Hating his mother’s house,
Leaving his friends
Alas, no blessing follows
Along their ways.
Heart that is yearning,
Eye that is weeping
Longing that never ends,
Turning toward home.
Breast that is stirring,
Lament that is fading,
Evening star twinkling,
Hopelessly sinking!
Breezes, you rippling,
Waves gently ruffling,
Sunbeam hastening
Nowhere remaining:
She who with agony
Broke my loyal heart—
Greetings from the fugitive,
Fleeing the world!
7: Farewell
Goodbye! You jolly, you cheerful town, goodbye!
My horse paws the ground now with light-hearted hoof,
Now receive my final, my parting salute
You’ve never seen me downcast before,
And it can’t happen now at my farewell.
Goodbye, you trees, you gardens so green, goodbye!
Now I’m riding along the silvery stream,
My farewell song echoes far and wide,
You never heard a sorrowful song from me,
And you won’t hear one now at my departure.
Goodbye, you friendly lasses there, goodbye!
Why do you look out of your flower-perfumed house
With such a flirtatious and alluring glance?
As always I greet you and look around
But I never turn my horse back.
Goodbye, dear sun, now go to your rest, goodbye!
Now the gold of the twinkling stars shimmers.
How much do I love you stars in the sky;
We travel the world both far and wide,
And everywhere you are my loyal guide.
Goodbye, you shimmering bright window, goodbye!
You sparkle so homelike in the twilight glow
And invite us so trustfully into your cottage.
Alas, I’ve ridden by here so many times,
And is today to be the final time?
Goodbye, you stars, hide yourself in grayness, goodbye!
The dark, fading light of the window
Can’t be replaced by you countless stars,
I can’t linger here, I have to go on,
What matter if you follow me so faithfully!
8: Atlas
I, wretched Atlas, a world
The whole world of pain I must carry,
I bear the unbearable, and my heart
Is breaking in my body.
You proud heart, you wanted it so!
You wanted to be happy, eternally happy,
Or eternally miserable, proud heart,
And now you are in misery.
9: Her Portrait
I stood in dark dreams
And stared at her image,
And the beloved visage
Quietly came to life.
Upon her lips appeared
A smile so wonderful,
And as if from tears of sadness
Her eyes sparkled.
And my tears flowed as well
Down from my cheeks—
And oh, I just can’t believe,
That I have lost you!
10: The Fisher Girl
You lovely fisher girl,
Row your boat to shore;
Come to me and sit down,
We’ll cuddle hand in hand.
Lay your head on my breast
And don’t be so afraid;
You trust yourself without care
Daily to the untamed sea.
My heart is like the ocean,
Has storm and ebb and flood,
And many a lovely pearl
Rests in its depths.
11: The Town
On the distant horizon
Appears like a cloud-image
The town with its spires
Shrouded in the gloom of evening.
A damp breeze ruffles
The green surface of the water;
In a mournful rhythm rows
The boatman in my craft.
The sun rises once again
Glowing above the earth
And shows me that spot
Where I lost my beloved.
12: At The Seashore
The sea sparkled far and wide
In the last glow of evening;
We sat at the lonely fisherman’s hut,
We sat silent and alone.
The fog rose, the water surged.
The gull flew back and forth;
From your lovely eyes
The tears dropped.
I saw them fall upon your hand
And fell on my knees;
And from your white hand
I drank away the tears.
Since that time my body pines
My soul is dying with yearning;
The wretched woman
Poisoned me with her tears.
13: The Ghostly Double
The night is quiet, the streets are silent,
My beloved lived in this house;
She left the town a long time ago,
But the house still stands in the same place.
A man stands there, too, and stares upward
And wrings his hands with the force of his pain;
I’m horrified when I see his face—
The moon shows me my own likeness.
You ghostly double, you pallid fellow!
Why do you ape my lovesickness,
That tormented me here
So many nights long ago?
14: The Courier Pigeon
I have a courier pigeon in my employ,
It’s very devoted and true.
Johann Gabriel Seidl
It never stops short of my goal
And never flies too far.
I send it out many thousand times
With messages every day,
Away past many a pretty place,
Right to my dearest’s house.
It peeks through the window secretly there
And watches for her step and glance,
Gives her my greetings playfully
And brings hers back to me.
I don’t need to write notes anymore
I send my tears with it instead,
I’m sure they will never go astray,
It serves me so eagerly.
By night, by day, awake, in dreams,
It’s all the same to it,
If it can only rove and roam,
That is repayment enough.
It never tires, it never flags,
The way is ever new,
It needs no lure, it needs no pay,
The dove is so loyal to me!
And so I keep it close to my heart
Assured of the sweetest reward;
Its name is—longing! Do you know it?
Enduring love’s messenger.
Joutsenlaulua
© Erkki Pullinen
1: Rakkauden
Soliseva puro,
hopeankirkkaana sinä hohdat,
rakkaimpani luokseko kiiruhdat
noin hilpeänä ja vikkelänä?
Voi, puro-kulta,
ole minun sanansaattajani;
vie hänelle terveiset
siltä, joka nyt on kaukana.
Kaikkia kukkasia,
joita hän puutarhassa hoivaa
ja niin suloisesti
kantaa rinnassaan,
ja hänen ruusujaan
purppurahehkussaan,
puro-kulta, virkistä niitä
viileällä vedelläsi.
Kun hän rannallasi
unelmiinsa vaipuneena,
minua ajatellen
antaa päänsä painua,
lohduta sitä suloista
ystävällisellä katseella,
sillä hänen rakastettunsahan
palaa pian takaisin.
Kun aurinko painuu mailleen
punaisena hehkuen,
tuudita rakkaani
suloisiin unelmiin.
vaivuta hänet solinallasi
suloiseen rauhaan,
kuiski hänelle unia
rakkaudesta.
2: Soturin aavistus
Syvässä rauhassa lepää ympärilläni
aseveljien joukko;
sydämeni on niin peloissaan ja raskas,
niin kiihkeä kaipauksesta.
Miten usein olenkaan niin suloisesti unelmoinut
hänen lämpimässä sylissään!
Miten miellyttävältä tuntui kotilieden hehku,
kun hän lepäsi käsivarsillani!
Täällä, missä liekkien synkkä hehku
voi, leikkii vain aseiden pinnoilla,
täällä sydän tuntee olevansa aivan yksin,
surun ja tuskan kyynel pusertuu esille.
Sydän! Kunpa et menettäisi toivoa!
Monet taistelut kutsuvat vielä minua.
Pian minäkin kai lepään ja nukun syvää unta,
Rakkaimpani – hyvää yötä!
3: Kevään kaipausta
Kuiskivat tuulet,
niin hellästi te puhallatte
täynnä kukkien
tuoksua!
Miten suloisesti henkäillen te tervehtitte minua!
Mitä olette tehneet sykkivälle sydämelle?
Se tahtoisi seurata teitä ilmojen halki!
Minne?
Hilpeästi solisevat
puroset
tahtovat hopeanhohtoisina
alas laaksoon.
Keinuva aalto, sinne sekin kiiruhtaa!
Syvään heijastuvat siinä vainiot ja taivas.
Miksi sinä, kaipaava sieluni, vedät minua
alaspäin?
Nousevan auringon
säteissä leikkivä kulta,
sinä tuot meille riemua,
joka on täynnä toivoa!
Miten minua virkistää iloisesti tervehtivä kuvasi!
Se hymyilee syvänsiniseltä taivaalta lempeänä
ja on täyttänyt silmäni kyynelillä!
Miksi?
Viheriöivät metsät
ja kukkulat ympärilläni!
Hohtavana säteilee
lumivalkoinen kukkameri!
Kaikki tunkeutuu koti neitseellistä valoa;
idut turpoavat, silmut aukeavat;
ne ovat löytäneet sen mitä kaipaavat:
Entä Sinä?
Loputonta kaipausta!
Toivova sydän,
aina vain kyyneleitä,
valitusta ja tuskaa?
Minäkin tunnistan voimistuvat viettini!
Kuka viimein tyynnyttäisi pakottavan kiihkoni?
Vain Sinä vapautat kevään rinnassani!
Vain Sinä!
4: Serenadi
Rukoillen leijuvat lauluni
yön halki luoksesi;
tule alas tyyneen laaksoon,
tule luokseni, Rakas!
Kuiskaten suhisevat puiden hoikat latvat
kuun hohteessa;
kavalaa ilkeää vakoilua
älä pelkää, armas.
Kuuletko satakielten laulavan?
voi, nekin rukoilevat sinua,
suloisesti valittavilla sävelillä
ne rukoilevat minun puolestani.
Ne ymmärtävät sydämen kaipauksen,
tuntevat lemmentuskan,
saavat hopeisella soinnillaan
jokaisen herkän sydämen liikuttumaan.
Anna sinäkin sydämesi heltyä,
Kultaseni, kuuntele minua!
Vavisten riennän Sinua vastaan!
Tule, tee minut onnelliseksi!
5: Pakopaikka
Solisevan virran,
kohisevan metsän äärellä,
törröttävällä kalliolla
minä odotan.
Niin kuin aalto
seuraa aaltoa,
vuotavat kyyneleeni
aina vain uudestaan.
Korkeat latvat ovat
keinuvassa liikkeessä,
lakkaamatta
sykkii sydämenikin.
Ja niin kuin ikivanha
malmi kallion sisällä
pysyy tuskanikin
samana iankaikkisesti.
Solisevan virran,
kohisevan metsän äärellä,
törröttävällä kalliolla
minä odotan.
6: Kaukana
Voi sitä, joka pakenee
poistuakseen maailmalle!
Joka vieraita maita tutkiessaan
unohtaa kotiseutunsa,
vihaa äidinkotiaan,
hylkää ystävänsä;
mikään siunaus ei seuraa
hänen teillään!
Kaipaava sydän,
kyyneltynyt silmä,
Loputon kaipuu
takaisin kotiin!
Kuohuva sydän,
kaikuva valitus,
tuikkiva iltatähti
vaipuu toivottomana!
Kuiskivat tuuloset,
hennosti kihartuneet aallot,
kiireinen päivänsäde,
joka ei pitkään viihdy missään:
toi minulle tuskaa,
mursi tämän uskollisen sydämen
tuomalla terveisiä siltä paenneelta,
joka poistui maailmalle!
7: Jäähyväiset
Hyvästi, sinä hilpeä ja iloinen kaupunki, hyvästi!
Ratsuni kuopii jo maata innoissaan;
nyt on aika ottaa lopulliset jäähyväiset.
Kun koskaan et ole nähnyt minua surullisena,
älköön niin tapahtuko hyvästeltäessäkään.
Hyvästi, puut, vihreät puutarhat, hyvästi!
Nyt ratsastan hopeisen virran vartta pitkin.
Kauas kaikuen soi jäähyväislauluni;
kun ette koskaan ole kuullut surullista laulua,
ette saa saa kuulla sellaista erotessammekaan!
Hyvästi, te kaikki somat tyttöset siellä, hyvästi!
Mitä te tirkistelette kukilta tuoksuvista taloista
keimailevin, houkuttelevin elkein?
Kyllä minä näen teidät, tervehdin kuten aina,
mutta enää koskaan en käännä ratsuani ympäri.
Hyvästi, rakas aurinko, sinä laskeudut levolle!
Nyt kimmeltää tuikkivien tähtien kulta.
Miten kiintynyt teihin olenkaan, taivaan tähtöset;
miten laajalti ja lavealti
me ympäri maailmaa vaellammekaan,
te seuraatte meitä kaikkialla uskollisesti.
Hyvästi, sinä valoa kajastava ikkuna, hyvästi!
Sinä hohdat niin kodikkaan himmeällä loistolla
ja kutsut meitä niin ystävällisesti sisälle majaan.
Ohihan olen ratsastanut niin monta kertaa,
Hyvästi, tähdet, verhoutukaa vain harmauteen! Hyvästi!
Sen pienen ikkunan surullista, himmenevää valoa
te lukemattomat tähdet ette korvaa minulle,
jollen saa viipyä täällä, minun on kuljettava ohitse,
mitä se auttaa, vaikka te uskollisesti seuraattekin!
8: Atlas
Minua onnetonta Atlasta!
Maailmaa, kokonaista tuskien maailmaa
minun täytyy kannatella,
sietää sietämätöntä,
vaikka sydämeni murtuu.
Ylpeä sydämeni, sinähän sitä tahdoit!
Sinä tahdoit olla onnellinen,
loputtoman onnellinen, tai loputtoman onneton,
ylpeä sydämeni, ja nyt olet onneton.
9: Hänen kuvansa
Seisoin synkissä ajatuksissani
ja tuijotin hänen kuvaansa
ja rakkaat kasvot
heräsivät huomaamatta eloon.
Hänen huulillaan karehti
ihmeellinen hymy,
ja oli kuin alakuloiset kyyneleet
kimaltelisivat Hänen silmissään.
Minunkin kyyneleeni valuivat virtanaan
alas poskiltani —
ja voi, en pysty uskomaan,
että olen menettänyt Sinut!
10: Kalastajatyttö
Sinä soma kalastajatyttö,
laske veneesi rantaan;
tule tänne ja istu viereeni,
hyväillään, käsi kädessä.
Paina pikku pääsi sydäntäni vasten
äläkä niin kovasti pelkää;
uskallathan sinä surutta
päivittäin luottaa villiin mereenkin!
Minun sydämeni on aivan meren kaltainen,
silläkin on myrskynsä, lasku- ja nousuvetensä
ja moni ihana helmi
on kätketty sen syvyyteen.
11: Kaupunki
Kaukana horisontissa
näkyy kuin sumuisena kuvana
kaupunki torneineen,
iltahämärään verhottuna.
Kostea tuulenpuuska kihartaa
harmaata vedenpintaa;
surullisessa rytmissä
soutaa vanhus venettäni.
Aurinko kohoaa vielä kerran
loistavana esiin maan ylle
ja näyttää minulle paikan,
jossa menetin rakkaimpani.
12: Meren äärellä
Meri kimalsi kaukaisuudessa
illan viime ruskon hohteessa;
me istuimme yksinäisen kalastajamökin vierellä,
istuimme vaiti ja yksin.
Sumu kohosi, oli nousuvesi,
lokki lenteli edestakaisin;
sinun rakkauden täyttämistä silmistäsi
valui kyyneleitä.
Näin niiden putoavan kädellesi
ja vaivuin polvilleni;
sinun valkealta kädeltäsi
join kyyneleet pois.
Siitä hetkestä lähtien sieluni ruumini riutuu,
sielu kuolee kaipauksesta;
se onneton nainen
on myrkyttänyt minut kyyneleillään.
13: Kaksoisolento
Yö on vaiti, kujat torkkuvat,
tuossa talossa asui oma kultani;
hän on jo kauan sitten muuttanut pois,
mutta talo seisoo vielä entisillä sijoillaan.
Seisoo siellä ihminenkin, tuijottaa korkeuksiin
ja vääntelee käsiään tuskan vallassa;
minua kammottaa, kun näen hänen kasvonsa –
kuu paljastaa minulle oman haamuni.
Sinä kaksoisolentoni, kalpea ystäväni!
Miksi teet pilaa matkimalla rakkaudentuskaani,
joka juuri tällä paikalla minua kidutti
niin monena yönä, silloin kauan sitten?
14: Kirjekyyhky
Minulla on palveluksessani kirjekyyhky,
se on tosi nöyrä ja uskollinen:
milloinkaan se ei jää matkalle
eikä koskaan lennä ohi.
Minä lähetän sen monta tuhatta kertaa
tehtäviinsä päivittäin
ohi monenkin rakkaan paikan
rakkaimpani kotiin.
Siellä se kurkistaa salaa sisään ikkunasta,
vakoilee hänen katsettaan ja liikkeitään,
kertoo terveiseni kuin leikin varjolla
ja ottaa hänen viestinsä vastaan.
Ei minun enää tarvitse kirjoitella kirjelappusia,
annan kyyneleeni sen vietäväksi:
voi, ei se niitä harhaan vie,
tosi innokkaasti se palvelee minua.
Olkoon päivä tai yö, olinpa unessa tai valveilla,
se on sille samantekevää:
kunhan se vain pääsee vaeltamaan,
se tuntee itsensä ylettömän onnelliseksi.
Koskaan se ei väsy eikä uuvu,
tie on sille aina kuin uusi,
ei sitä tarvitse houkutella, ei palkita,
se kyyhkynen on minulle niin uskollinen !
Niinpä painan sen hellästi hoivaten rintaani vasten
varmana sen tuottamasta voitosta;
sen nimi on Kaipaus! Tunnetteko sen,
uskollisen sielun airueen?
Κύκνειο άσμα
© Athanasios Papaisiou
1: Μήνυμα αγάπης
Ρυάκι που κελαρύζει,
Τόσο ασημένιο και φωτεινό,
Τρέχεις προς την αγαπημένη
Τόσο χαρούμενο και γρήγορο;
Αχ, καλό ρυάκι,
Ο αγγελιοφόρος μου να είσαι εσύ•
Πήγαινε τους χαιρετισμούς
Αυτού που είναι μακριά σε εκείνην.
Όλα τα λουλούδια της,
Στον κήπο φροντισμένα,
Που με τόση αγάπη
Στο στήθος τα φοράει,
Και τα τριαντάφυλλά της
Στην πορφυρή τους φλόγα,
Ρυάκι, αναζωογόνησέ τα
Με δροσερό κύμα.
Όταν αυτή στην όχθη,
Σε όνειρα βυθισμένη,
Εμένα σκεπτόμενη
Το κεφαλάκι σκύβει,
Παρηγόρησέ την τη γλυκιά
Με φιλικό βλέμμα,
Καθώς ο αγαπημένος
Θα γυρίσει σύντομα πίσω.
Όταν γέρνει ο ήλιος
Με κοκκινωπή λάμψη,
Νανούρισε την αγαπούλα
Για να κοιμηθεί ελαφρά.
Ψιθύρισέ της μουρμουρίζοντας
Στη γλυκιά ησυχία,
Ψιθύρισέ της όνειρα
Της αγάπης.
2: Το προαίσθημα του πολεμιστή
Σε βαθιά ησυχία απλώνεται τριγύρω μου
Των συμπολεμιστών ο κύκλος•
Μου είναι η καρδιά τόσο ανήσυχη και βαριά,
Από νοσταλγία τόσο θερμή.
Πόσο συχνά έχω ονειρευτεί τόσο γλυκά
Επάνω στο ζεστό της στήθος!
Πόσο φιλική μου φαινόταν η χόβολη της εστίας,
Όταν εκείνη ήταν μέσα στην αγκαλιά μου!
Εδώ, όπου της φλόγας η σκοτεινή λάμψη
Αχ! μόνο πάνω στα όπλα τρεμοπαίζει,
Εδώ η καρδιά νιώθει τελείως μόνη,
Της μελαγχολίας το δάκρυ αναβλύζει.
Καρδιά! Μακάρι η παρηγοριά να μη σε εγκαταλείψει!
Σε καλούν ακόμη πολλές μάχες.
Σύντομα θα έχω ησυχάσει καλά και θα κοιμάμαι βαθιά,
Αγαπημένη της καρδιάς μου – καληνύχτα!
3: Νοσταλγία της άνοιξης
Θροΐζοντες άνεμοι που πνέετε τόσο απαλά
Με λουλουδιών αρώματα είναι η ανάσα σας γεμάτη!
Πώς με φυσάτε απολαυστικά χαιρετώντας με!
Τι έχετε κάνει στην παλλόμενη καρδιά;
Θέλει να σας ακολουθήσει στην αέρινη τροχιά!
Προς τα πού;
Ρυάκια, που κελαρύζουν μαζί τόσο εύθυμα,
Θέλουν να ρίξουν ασήμι στην κοιλάδα.
Το ορμητικό κύμα, σπεύδει πέρα κατά εκεί!
Βαθιά καθρεφτίζονται μέσα του λιβάδια και ουρανοί.
Τι με τραβάς, σκέψη που με λαχτάρα ποθείς,
Προς τα κάτω;
Παιχνιδιάρικο χρυσάφι του ήλιου που χαιρετά,
Ελπιδοφόρα χαρά φέρνεις τρυφερά!
Πώς με ευφραίνει η εικόνα σου που μακάρια με χαιρετά!
Χαμογελά στον βαθιά γαλάζιο ουρανό τόσο απαλά
Και έχει τα μάτια μου με δάκρυα γεμίσει!
Γιατί;
Πράσινο στεφανώνει δάση και κορυφές!
Φωτεινοί λάμπουν οι χιονανθοί!
Έτσι σπεύδουν όλα προς το νυφικό φως•
Φουσκώνουν οι σπόροι, το μπουμπούκι ξεπετάγεται•
Έχουν βρει, τι τους λείπει:
Κι εσύ;
Ασίγαστη νοσταλγία! Καρδιά που ποθείς,
Πάντα μόνο δάκρυα, θρήνος και πόνος;
Κι εγώ γνωρίζω τους πόθους που φουντώνουν!
Ποιος επιτέλους θα ικανοποιήσει την επιτακτική επιθυμία;
Μόνον εσύ ελευθερώνεις την άνοιξη στην καρδιά,
Μόνον εσύ!
4: Σερενάτα
Απαλά ικετεύουν τα τραγούδια μου
Μέσα στη νύχτα εσένα•
Στο ήσυχο άλσος κάτω,
Αγαπούλα, έλα σε μένα!
Ψιθυρίζοντας θροΐζουν λεπτές κορυφές
Στο φως του φεγγαριού•
Του προδότη το εχθρικό κρυφάκουσμα
Μη φοβάσαι, αγαπημένη.
Ακούς τα αηδόνια που κελαηδούν;
Αχ! ικετεύουν εσένα,
Με τους ήχους γλυκού παράπονου
Θερμοπαρακαλούν για μένα.
Καταλαβαίνουν της καρδιάς τον πόθο,
Γνωρίζουν τον πόνο της αγάπης,
Αγγίζουν με τους ασημένιους ήχους
Κάθε τρυφερή καρδιά.
Άσε κι εσύ το στήθος σου να συγκινηθεί,
Αγαπούλα, άκου με!
Τρέμοντας σε περιμένω!
Έλα, κάνε με ευτυχισμένο!
5: Κατοικία
Ποτάμι που ψιθυρίζει,
Δάσος που βουίζει,
Ακλόνητος βράχος
Η κατοικία μου.
Όπως το ένα κύμα
Ακολουθεί το άλλο κύμα,
Κυλούν τα δάκρυά μου
Για πάντα ξανά και ξανά.
Ψηλά οι κορυφές
Κυματιστά ταλαντεύονται,
Έτσι ακατάπαυστα
Η καρδιά μου χτυπά.
Και όπως του βράχου
Το αρχαίο μέταλλο,
Αιώνια ίδιος
Μένει ο πόνος μου.
6: Στην ξενιτιά
Αλίμονο σ’ αυτόν που φεύγει,
Που τραβά έξω στον κόσμο! –
Αυτούς που διασχίζουν την ξενιτιά,
Που ξεχνούν την πατρίδα,
Που μισούν το μητρικό τους σπίτι,
Που εγκαταλείπουν τους φίλους
Καμία ευλογία δεν τους ακολουθεί, αχ!
Στο δρόμο που πήραν!
Καρδιά, αυτή που ποθεί,
Μάτι, αυτό που δακρύζει,
Νοσταλγία, που ποτέ δεν τελειώνει,
Που γυρνά το βλέμμα στην πατρίδα!
Στήθος, αυτό που πάλλεται,
Θρήνος, που σβήνει,
Αποσπερίτης, που λάμπει,
Που βυθίζεται χωρίς ελπίδα!
Άνεμοι, εσείς που θροΐζετε,
Που ταράζετε απαλά τα κύματα,
Ηλιαχτίδα, που βιάζεσαι,
Που δε σταματάς πουθενά:
Σε εκείνη που σε εμένα με πόνο, αχ!
Αυτή την πιστή καρδιά ράγισε –
Δώστε χαιρετίσματα από αυτόν που έφυγε,
Που τράβηξε έξω στον κόσμο!
7: Αποχαιρετισμός
Αντίο! εσύ ζωηρή, εσύ χαρούμενη πόλη, αντίο!
Ήδη καλπάζει το αλογάκι μου με χαρούμενο βήμα•
Τώρα δέξου ακόμη τον τελευταίο, τον χαιρετισμό του αποχωρισμού.
Δεν με έχεις δει καλά ποτέ μέχρι τώρα θλιμμένο,
Και έτσι ούτε και τώρα μπορεί στον αποχαιρετισμό να γίνει αυτό.
Αντίο! εσύ ζωηρή, εσύ χαρούμενη πόλη, αντίο!
Αντίο, εσείς δέντρα, εσείς κήποι τόσο πράσινοι, αντίο!
Τώρα περνώ ιππεύοντας κατά μήκος του ασημένιου ποταμιού.
Μακριά αντηχεί δυνατά το αποχαιρετιστήριο τραγούδι μου•
Ποτέ δεν έχετε ακούσει ένα λυπητερό τραγούδι,
Έτσι και τώρα στον αποχαιρετισμό κανένα δε θα σας χαριστεί!
Αντίο, εσείς δέντρα, εσείς κήποι τόσο πράσινοι, αντίο!
Αντίο, εσείς φιλικά κορίτσια εκεί, αντίο!
Τι κοιτάτε έξω από το σπίτι που είναι γεμάτο με ευωδιές λουλουδιών
Με άτακτα, δελεαστικά βλέμματα;
Όπως πάντα, έτσι χαιρετώ και κοιτάζω τριγύρω μου,
Αλλά δεν γυρίζω ποτέ πίσω το αλογάκι μου.
Αντίο, εσείς φιλικά κορίτσια εκεί, αντίο!
Αντίο, αγαπημένε ήλιε, που πας να ησυχάσεις, αντίο!
Τώρα λάμπει το χρυσάφι των αστεριών που τρεμοσβήνουν.
Πόσο ευγνώμων σας είμαι αστεράκια στον ουρανό•
Καθώς διασχίζουμε τον κόσμο από τη μία άκρη στην άλλη,
Εσείς γίνατε παντού για εμάς πιστή συνοδεία.
Αντίο, αγαπημένε ήλιε, που πας να ησυχάσεις, αντίο!
Αντίο! εσύ φωτεινό παραθυράκι που φέγγεις, αντίο!
Λάμπεις τόσο οικεία με αμυδρή λάμψη
Και μας προσκαλείς τόσο φιλικά στο καλυβάκι.
Από μπροστά σου, αχ, πέρασα τόσο πολλές φορές,
Και να ήταν άραγε σήμερα για τελευταία φορά;
Αντίο! εσύ φωτεινό παραθυράκι που φέγγεις, αντίο!
Αντίο, εσείς αστέρια, κρυφτείτε στα γκρίζα! Αντίο!
Του μικρού παράθυρου το θολό φως που αχνοφέγγει
Δεν μου το αντικαθιστάτε εσείς αμέτρητα αστέρια,
Δεν μπορώ να παραμείνω εδώ, πρέπει από εδώ να προσπεράσω,
Τι ωφελεί, όσο πιστά κι αν εσείς με ακολουθείτε!
Αντίο, εσείς αστέρια, κρυφτείτε στα γκρίζα! Αντίο!
8: Ο Άτλας
Εγώ ο δυστυχής Άτλας! Έναν κόσμο,
Όλο τον κόσμο του πόνου πρέπει να βαστάζω,
Βαστάζω αβάσταχτα πράγματα, και να σπάσει
Θέλει η καρδιά μέσα στο σώμα μου.
Εσύ περήφανη καρδιά, εσύ το θέλησες!
Εσύ ήθελες να είσαι ευτυχισμένη, ατελείωτα ευτυχισμένη,
Ή ατελείωτα δυστυχισμένη, περήφανη καρδιά,
Και τώρα είσαι δυστυχισμένη.
9: Η εικόνα της
Και ατένισα την εικόνα της,
Και το αγαπημένο πρόσωπο
Κρυφά άρχισε να ζωντανεύει.
Στα χείλη της εμφανίστηκε
Ένα χαμόγελο υπέροχο,
Και σαν από δάκρυα μελαγχολίας
Έλαμψαν τα δύο της μάτια.
Και κύλησαν και τα δάκρυά μου
Πάνω στα μάγουλά μου –
Και αχ, δεν μπορώ να το πιστέψω,
Πως σε έχω χάσει!
10: Η κόρη του ψαρά
Εσύ ωραία κόρη του ψαρά,
Βγάλε την βάρκα στην στεριά•
Έλα σε μένα και κάθισε κάτω,
Θα μιλάμε τρυφερά πιασμένοι χέρι με χέρι.
Ακούμπα πάνω στην καρδιά μου το κεφαλάκι σου
Και μην φοβάσαι πολύ•
Αφού αφήνεσαι τόσο άφοβα
Καθημερινά στην άγρια θάλασσα.
Η καρδιά μου είναι ολόιδια με την θάλασσα,
Έχει θύελλα και άμπωτη και παλίρροια,
Και κάποια όμορφα μαργαριτάρια
Στα βάθη της ησυχάζουν.
11: Η πόλη
Στον μακρινό ορίζοντα
Ξεπροβάλλει, σαν μία ομιχλώδης εικόνα,
Η πόλη με τους πύργους της,
Τυλιγμένη στο φως του δειλινού.
Ένα υγρό ρεύμα αέρα αναταράζει
Την γκρίζα τροχιά του νερού•
Με θλιμμένο ρυθμό κωπηλατεί
Ο ναύτης μέσα στη βάρκα μου.
Ο ήλιος ανατέλλει ακόμη μια φορά
Λαμπερός από τη γη
Και μου δείχνει εκείνο το μέρος,
Όπου έχασα ό,τι πιο αγαπημένο είχα.
12: Στη θάλασσα
Η θάλασσα έλαμπε μέχρι πέρα μακριά
Στο τελευταίο φως του δειλινού•
Καθόμασταν σε ένα μοναχικό ψαροκάλυβο,
Καθόμασταν σιωπηλοί και μόνοι.
Η ομίχλη έπεσε, η θάλασσα φούσκωσε,
Ο γλάρος πετούσε κάποιες φορές•
Από τα μάτια σου τρυφερά
Κυλούσαν τα δάκρυα.
Τα είδα να πέφτουν επάνω στο χέρι σου,
Και έπεσα στα γόνατα•
Από το λευκό σου χέρι
Ήπια όλα τα δάκρυα.
Από εκείνη την ώρα λιώνει το σώμα μου,
Η ψυχή πεθαίνει από λαχτάρα•
Η άτυχη γυναίκα με έχει
Φαρμακώσει με τα δάκρυά της.
13: Ο σωσίας
Ήσυχη είναι η νύχτα, ησυχάζουν τα σοκάκια,
Σ’ αυτό το σπίτι ζούσε ο θησαυρός μου•
Έχει αφήσει εδώ και πολύ καιρό την πόλη,
Αλλά το σπίτι ακόμα στέκεται στο ίδιο μέρος.
Εκεί στέκεται κι ένας άνθρωπος και κοιτάζει ψηλά
Και σφίγγει τα χέρια από τον δυνατό πόνο•
Μου προκαλεί φρίκη όταν κοιτάζω το πρόσωπό του –
Το φεγγάρι μου δείχνει την ίδια μου την μορφή.
Εσύ σωσία, εσύ ωχρέ σύντροφε!
Τι μιμείσαι σαν πίθηκος τον πόνο της αγάπης μου,
Που με βασάνισε εδώ
Τόσες νύχτες, τον παλιό καιρό;
Johann Gabriel Seidl:
14: Το ταχυδρομικό περιστέρι
Έχω ένα ταχυδρομικό περιστέρι στη δούλεψή μου,
Που είναι απόλυτα αφοσιωμένο και πιστό,
Δεν σταματάει ποτέ πριν από τον προορισμό
Και ούτε πετώντας τον προσπερνάει ποτέ.
Το στέλνω πολλές χιλιάδες φορές
Έξω στην πελατεία μου καθημερινά,
Πέρα από πολλούς αγαπημένους τόπους,
Μέχρι το σπίτι της αγαπημένης.
Εκεί κοιτάει κρυφά μέσα από το παράθυρο,
Κρυφακούει το βλέμμα και το περπάτημά της,
Μεταβιβάζει τα χαιρετίσματά μου χαριτολογώντας
Και παίρνει τα δικά της μαζί του.
Κανένα σημείωμα δεν χρειάζεται να γράφω πια,
Το ίδιο το δάκρυ τού δίνω,
Ω, σίγουρα δεν κάνει διαπραγματεύσεις,
Πολύ πρόθυμα με υπηρετεί.
Την ημέρα, τη νύχτα, στον ξύπνιο, στο όνειρο,
Ισχύει για αυτό πάντα το ίδιο,
Όταν αυτό μπορεί απλώς να περιπλανιέται, να περιπλανιέται,
Τότε είναι πάμπλουτο!
Δεν κουράζεται, δεν νιώθει αδύναμο,
Η πορεία είναι για αυτό πάντα καινούρια•
Δεν χρειάζεται να το δελεάσεις, δεν χρειάζεται ανταμοιβή,
Το περιστέρι μού είναι τόσο πιστό!
Γι αυτό και το κρατάω τόσο πιστά στο στήθος,
Έχοντας εξασφαλισμένο το ωραιότερο κέρδος•
Ονομάζεται – λαχτάρα! Την γνωρίζετε; –
Η αγγελιαφόρος της αίσθησης της αφοσίωσης.
שירת הברבור
© Ada Brodsky
בשורת אהבה 1
פֶּלֶג הוֹמֶה, כֹּה בָּהִיר, כֹּה עָלֵז,
כְּלוּם אֶל חֶמְדַּת לְבָבִי תְפַזֵּז?
פֶּלֶג יַקִּיר, לִי שָׁלִיחַ הֱיֵה,
מִמֶּרְחַקִּים צְרוֹר בְּרָכוֹת לָהּ הָבֵא.
כָּל הַפְּרָחִים שֶׁהִמְצִיחָה בַּגַּן,
כָּל הַוְּרָדִים בַּהֲדַר אַרְגָּמָן,
שֶׁעַל לִבָּהּ הִיא עוֹנֶדֶת בְּחֵן:
פֶּלֶג, רַוֵּם בְּקִלּוּחַ צוֹנֵן.
עֵת חוֹלְמָנִית תְּהַלֵּךְ עַל הַחוֹף,
וְאֶת רֹאשָׁהּ בְּרֹב עֶצֶב תָּכֹף,
נַחֵם הַנֶּחְמֶדֶת בְּנֹעַם מַבָּט,
הֵן הָאָהוּב לָהּ יָשׁוּב עוֹד מְעַט.
בָּאָה הַשֶּׁמֶשׁ בְּנֹגַהּ אַדְמוֹן,
נְסֹךְ עַל עֵינֶיהָ תְנוּמָה שֶׁל רָצוֹן,
חֹן לָהּ מַרְגּוֹעַ, מַלְמֵל לָהּ שַׁלְוָה,
לְחַשׁ בְּאָזְנֶיהָ חֲלוֹם אַהֲבָה.
נחושי לב-לוחם 2
אַחַי לַנֶּשֶׁק מִסְּבִיבִי
רוֹגְעִים, שְׁקוּעִים-בִּשְׁנָת;
חָרֵד, כָּבֵר עָלַי לִבִּי,
בְּעֶרְגָּתוֹ יִלְהֵט.
הֵן כֹּה תָּדִיר בְּחֹם חֵיקָהּ
הִמְתַּקְתִּי חֲלוֹמוֹת!
בָּאָה גַּחֶלֶת לִי חִיְּכָה,
הִיא בִּזְרוֹעִי תִשְׁקֹט.
כָּאן רַק כְּלֵי-קְרָב זֶה לַהַב-אֵשׁ
בְּאֹפֶל-אוֹר יִלְחַךְ,
הוֹ מַה מְּאֹד בּוֹדֵד הַלֵּב,
דִּמְעַת תּוּגָה תְפַךְ.
לִבִּי, בְּטַח וְהִתְנַחֵם,
לֹא אַחֲרוֹן הַקְרָב.
הִנֵּה אֶרְגַּע וְאֵרָדֵם,
שְׁלוֹם-לֵיל, חֶמְדַּת לֵבָב!
ערגת אביב 3
נֶשֶׁב רוּחוֹת עַל כְּנַף רְנָנִים,
בֹּשֶׂם-לִבְלוּב נוֹסֵךְ עֲדָנִים,
בְּגִיל תְּבָרְכוּנִי בָּרֵךְ וְהַפְעֵם!
מַה זֶּה עוֹלַלְתֶּם לַלֵּבָב הַהוֹלֵם?
בִּשְׁבִיל אַוְרִירִי הֵן יִנְהֶה אַחֲרֵיכֶם,
לְאָן? לְאָן?
פֶּלֶג בְּעֶלֶז רוֹחֵשׁ וְהוֹלֵךְ
וּבִצְלִיל-כֶּסֶף לַגַּיְא מִשְׁתָּפֵּךְ.
גַּל מְרַחֵף שָׁם, נֶחְפָּז וְשׁוֹטֵף,
בּוֹ מְלֹא רָקִיעַ בְּזֹךְ מִשְׁתָּקֵּף.
מַה בְּעֶרְגָּה תִמְשְׁכֵנִי, הַלֵּב,
לִצְלֹל, לִצְלֹל?
שֶׁמֶשׁ תַּשְׁפִּיעַ בִּרְכַּת זְהָבָהּ,
אוֹר תְּצִיפֵנִי עִם נֹעַם-תִּקְוָה,
נַפְשִׁי לִי יָשִׁיב זֶה הַצֶּלֶם הַזַּךְ,
עָנֹג יְחַיֵּךְ בָּרָקִיעַ הַצַּח,
וְאֶל עֵינַי הַדְּמָעוֹת לִי קִלַּח,
עַל מָה, עַל מָה?
יַעַר וַגֶּבַע יַרְקוּת תְּעַטֵּר,
שֶׁלֶג-נִצּוֹת הַשְּׁדֵמָה יְפָאֵר.
אֶל אוֹר, מֵחֻפָּה שָׁם יֵצֵא כְּחָתָן,
נוֹהִים הַנְּבָטִים וּפוֹרֵץ הַנִּיצָן.
לַאֲשֶׁר נִתְאַוּוּ, הִנֵּה זֶה נִתָּן.
וְאַתָּה? וְאַתָּה?
לֵב-עַד-כָּמֵהַּ, נֶצַח-דּוֹאֵב,
הַלְעוֹלָם רַק דֶּמַע וּכְאֵב?
הַיֵּצֶר גַּם בִּי מִתְעוֹרֵר וְגוֹאֶה,
פִּרְצֵי הַתְּשׁוּקָה בְּתוֹכִי מִי יַרְוֶה?
אָבִיב שֶׁבַּלֵּב יָדֵךְ רַק תִּפְדֶה,
רַק אַתְּ! רַק אַתְּ!
סרנאדה 4
דֹּם אֵלַיִךְ יִתְחַנָּנוּ
עִם הַלֵּיל צְלִילַי;
רוֹחֲשִׁים בִּדְמִי הַחֹרֶשׁ.
בֹּאִי, נָאוָה, אֵלַי!
לוֹחֲשִׁים בְּאוֹר יָרֵחַ
אֲמִירִים בַּגָּן,
אַל תִּירְאִי, בַּת נֶאֱהֶבֶת,
מִמְּצוֹתֵת-בּוֹגְדָן.
שִׁיר זְמִירִים הֲלֹא תּשְׁמָעִי?
קוֹל קִינָה וּנְהִי.
כִּי פָּנַיִךְ לִי תָאִירִי,
יְבַקְשׁוּ בִּשְׁמִי.
הֵן יֵדְעוּ כְּמִיהַת הַנֶּפֶשׁ,
מַכְאוֹבֵי אוֹהֵב,
וְיִגְּעוּ בִּצְלִיל הַכֶּסֶף
עַד עֻמְקֵי הַלֵּב.
גַּם לִבֵּךְ יֵעוֹר בְּרֶטֶט,
לָךְ קוֹרֵא שִׁירִי.
לִקְרָאתֵךְ נַפְשִׁי עוֹרֶגֶת!
בֹּאִי, וּבָא אָשְׁרִי!
הִמָּצְאוּת 5
סַאַן נָהָר, יַעַר הוֹמֶה,
סֶלַע מוּצָק, שָׁם אֶמָּצֵא.
גַּל בָּא הוֹלֵךְ, אַחֲרָיו עוֹד גַּל,
שֶׁטֶף דְּמָעַי לִי לָעַד לֹא יֶחְדַּל.
רָם בַּצַּמֶּרֶת רוּחַ יֵהֹם,
כָּכָה לִבִּי לֹא יִשְׁקֹט, לֹא יִדֹּם,
וּכְמוֹ בַּסֶּלַע עוֹפֶרֶת קְדוּמִים,
כָּךְ בִּי הַכְּאֵב יִנְוֶה עוֹלָמִים.
במרחקים 6
אוֹי לַאֲשֶׁר נִמְלַט, לַמֶּרְחַקִּים נָדַד,
אֶל הַנֵּכָר נִמְשַׁךְ, מְכוֹרָתוֹ שָׁכַח,
יִשְׂנָא אֶת בֵּית הוֹרָיו, יִנְטשׁ אֶת חֲבֵרָיו,
עַל נְתִיבוֹ, הַדַּךְ, בְּרָכָה לוֹ לֹא תִזְרַח.
לֵב זֶה אֲשֶׁר יִכְמַהּ, עַיִן אֲשֶׁר תִּדְמַע,
עֶרְגָּה שֶׁלֹּא תִכְבֶּה, אֶל הַמְּכוֹרָה תִּכְלֶה,
נֶפֶשׁ גּוֹאָה בִּנְהִי, קִינָה תִּמֹּג בִּדְמִי,
כּוֹכָב בְּאוֹר יִזְרַח, בְּאֵין תִּקְוָה יִדְעַךְ.
נֶשֶׁב רוּחוֹת קַלִּים, גַּלִּים מִתְקָרְזְלִים,
קֶרֶן שֶׁל אוֹר חַמָּה, נֶצַח לֹא תִתְמַהְמַהּ:
לָזוֹ אֲשֶׁר בִּכְאֵב שָׁבְרָה לֵבָב אוֹהֵב,
בְּרָכוֹת מִן הַנִּמְלָט, לַמֶּרְחַקִּים נָדַד.
פרידה 7
שָׁלוֹם! אַתְּ עִיר כֻּלֵּךְ עֶלֶז וָגִיל, שָׁלוֹם!
סוּסִי כְּבָר שׁוֹעֵט בְּרֶגֶל שְׂמֵחָה;
לַפְּרידָה-אֵין-אַחֲרֶיהָ אֶשָּׂא לָךְ בְּרָכָה.
הֵן לֹא רְאִיתִנִי אַף פַּעַם עָצֵב,
גַּם בִּשְׁעַת הַפְּרִידָה אַבְלִיג עַל הַכְּאֵב.
שָׁלוֹם, עֵצִים וְגַנִּים מוֹרִיקִים, שָׁלוֹם!
עַל שְׂפַת הַנָּהָר הַמַּכְסִיף לִי אֶרְכַּב,
וְשִׁיר פְּרִידָתִי יוֹצֵא לַמֶּרְחָב;
מֵעוֹלָם לֹא שְׁמַעְתֶּם זֶמֶר-עֶצֶב מִפִּי,
גַּם בְּבֹא עֵת פְּרִידָה תְּחָכּוּ לוֹ בִּכְדִי.
שָׁלוֹם, שֶׁמֶשׁ-פָּז, אַתְּ לָנוּחַ נוֹטָה, שָׁלוֹם!
זוֹרְחִים כּוֹכָבִים שָׁם בְּנֹגַהּ-זָהָב,
מְאֹד יְקַרְתֶּם לִי, בְּנֵי רוֹם, בְּנֵי כּוֹכָב.
נָשׁוּט בָּעוֹלָם מִקָּצֶה עַד קָצֶה,
אַתֶּם מְלַוֵּינוּ בְּכֹל שֶׁנִּפְנֶה.
שָׁלוֹם, בָּנוֹת טוֹבוֹת-סֵבֶר-וָלֵב, שָׁלוֹם!
מּבַּיִת רָווּי בֹּשֶׂם-פֶּרַח אַתֶּן
תָּצִיצוּ אֵלַי בְּפִתּוּי שֶׁבְּחֵן.
אֲבָרֵךְ כְּדַרְכִּי וּפָנַי אַחֲזִיר,
אַךְ אָחוֹר לֹא אָשִׁיב אֶת סוּסִי הַמָּהִיר.
שָׁלוֹם, חַלּוֹן מְדַמְדֵּם שָׁם בָּאוֹר, שָׁלוֹם!
זָהָרְךָ הַמּוּעָם יְהַבְהֵב כֹּה חָמִים,
לַבִּקְתָּה תַזְמִינֵנִי בְּסֵבֶר נָעִים.
לֹא אַחַת כָּאן חָלַפְתִּי מִבְּלִי לַעֲצֹר,
גַּם הַפַּעַם, לֹא עוֹד, עַל פָּנֶיךָ אֶעֱבֹר.
שָׁלוֹם, בְּנֵי כּוֹכָב, הַקְדּירוּ פְּנֵיכֶם, שָׁלוֹם!
הֵן לִי לֹא תַחְזִירוּ, רַבִּים עַד-אֵין-סְפֹר,
חַלּוֹן זֶה אֶחָד, הַמְדַמְדֵּם שָׁם בָּאוֹר;
אִם דִּין הוּא לַחְלֹף כָּאן בְּאֵין-שְׁהִיָּה,
מַה טַּעַם תִּהְיוּ לִי לִבְנֵי לְוָיָה?
אטלס 8
אֲנִי אַטְלַס אֻמְלֵלְתִּי! מְלוֹא עוֹלָם,
עוֹלָם מָלֵא שֶׁל מַכְאוֹבִים אֶשָּׂאָה,
כָּשַׁל כֹּחִי מִסֵּבֶל עוֹד, לִבִּי בִּי
כִּמְעַט חִשַּׁב לְהִשָּׁבֵר.
לֵב גֵּא, לֵב גֵּא! הֲלֹא רָצִיתָ זֹאת!
רָצִיתָ אֹשֶׁר-עַד, לָנֶצַח אֹשֶׁר,
אוֹ הִתְאַמְלֵל לָנֶצַח, לֵב כֹּה גֵא,
עַכְשָׁו הִנֵּה אֻמְלָלְתָּ!
תמונתה 9
בַּחֲלוֹם קוֹדֵר נִצַּבְתִּי
בִּתְמוּנָתָהּ לִבְהוֹת,
וְהַפָּנִים אָהַבְתִּי
הִתְחִילוּ בְּסֵתֶר לִחְיוֹת.
נִמְשַׁךְ לוֹ סְבִיב שְׂפָתֶיהָ
חִיּוּךְ נוּגֶה, נִפְלָא.
וּכְמוֹ מִדֶּמַע-עֶצֶב
בְּעֵינֶיהָ זִיו נִגְלָה.
גַּם דִּמְעוֹתַי נִגָּרוּ,
יָרְדוּ מִלְּחָיַי יָרוֹד,
אֵיכָה, אֵיכָה אַאֲמִינָה
כִּי אַתְּ לִי אָבַדְתְּ אָבוֹד!
בת הדייג 10
חֶמְדַּת-בָּנוֹת, דַּיֶּגֶת,
שׁוּטִי נָא אֶל הַחוֹף,
קִרְבִי-נָא וּשְׁבִי אֶל הָאָרֶץ
וְיָד בְּיָד נִשְׁלֹב.
רֹאשֵׁךְ עָלַי הַשְׁעִינִי,
אַל פַּחַד וְאַל חֲשָׁשׁ
הֲלֹא יוֹם יוֹם בּוֹטַחַת
אַתְּ אַף בְּיָם נִרְגָּשׁ.
לִבִּי – לַיָּם דַּמִּיהוּ
גֵּאוּת אַף סַעַר בּוֹ,
פְּנִינִים כְּלִילוֹת הַיֹּפִי
טְמוּנוֹת בִּתְהוֹם חֻבּוֹ.
העיר 11
הַרְחֵק, הַרְחֵק בָּאֹפֶק
נִגְלֵית כְּחֶזְיוֹן-רְמִיָּה
הָעִיר עַל מִגְדָּלֶיהָ,
דִּמְדּוּם-עַרְבִית עוֹטִיָּה.
עַל אַפְרוּרִית הַמַּיִם
מַשָּׁב נוֹשֵׁב כֹּה לַח,
בְּקֶצֶב עָצוּב חוֹתֵר לוֹ
בְּסִירָתִי הַמַּלָּח.
וְשׁוּב זוֹרַחַת הַשֶּׁמֶשׁ,
תַּעַל מֵאֶרֶץ זִיוָהּ,
מָקוֹם שֶׁהַשֶּׁמֶשׁ מַרְאָה לִי
אָבְדָה שָׁם הַנֶּאֱהָבָה.
לחוף הים 12
הַיָּם זָרַח הַרְחֵק מִפֹּה
בְּזִיו אַחְרוֹן שֶׁל עַרְבַּיִם;
יָשַׁבְנוּ בְּבֵית דַּיָּגִים, עַל סִפּוֹ
דָּמַמְנוּ אֲנַחְנוּ הַשְּׁנַיִם.
עָלָה עָנָן, הַיָּם רָָוָה,
הָלוֹךְ וָשׁוֹב עָף הַשַּׁחַף;
מִתּוֹךְ עֵינַיִךְ, אוֹהֵבָה,
דְּמָעוֹת זָלְגוּ, נִשְׁפָּכוּ.
דִּמָעוֹת רָאִיתִי עֲלֵי יָדֵךְ,
נָפְלוּ, וַאֲנִי כָּרַעְתִּי:
אֶת הַדְּמָעוֹת מִצְּחוֹר יָדֵךְ,
אֶת הַדְּמָעוֹת גָּמַעְתִּי.
מֵאָז כָּלָה גוּפָתִי גַם אֻכְּלָה,
קִרְבִּי בִּי מֵת וְגוֹוֵעַ;
זוֹ הָאִשָּׁה הָאֲמֻלָּה –
הִרְעִילוּ אוֹתִי דְמָעֶיהָ.
הכפיל 13
לַיְלָה דוֹמֵם, רוֹגַעַת הַקֶּרֶת,
בְּבַיִת זֶה שָׁכְנָה בַּת-הַחֵן;
מִזְּמַן עָזְבָה אֶת הָעַיֶּרֶת,
עֲדַיִן הַבַּיִת שָׁמָּה שׁוֹכֵן.
אָדָם שָׁם נִצָּב, שָׁמַיְמָה בּוֹהֶה הוּא,
פּוֹכֵר יָדָיו בְּעֹצֶם-מַדְוֶה;
זְוָעָה לִי בִּרְאוֹת אֲנִי מַרְאֵהוּ –
צַלְמִי שֶׁלִּי הַיָּרֵחַ מַרְאֶה.
אַתָּה כָּפִיל-לִי, הוֹ דְמוּת כֹּה חִוֶּרֶת!
כְּמוֹתִי אוֹהֵב-כּוֹאֵב-דּוֹאֵב,
אֲסִיר עֱנוּת כֹּה מְיֻסֶּרֶת,
כַּמָּה לֵילוֹת יְמֵי כְּאֵב?
דואר היונים 14
יוֹנַת מִכְתָּבִים לִי בְּשֵׁרוּתִי,
מְסוּרָה לִי בְּכָל לֵבָב,
יַעֲדָהּ אַף פַּעַם לֹא תַחְמִיץ,
וְלֹא תִפְסַח עָלָיו.
פְּעָמִים אֵין-סְפֹר אוֹתָהּ אֶשְׁלַח
לַעֲשׂוֹת אֶת מִצְוָתִי,
עַל פְּנֵי נְאוֹת חֶמְדָּה לָרֹב
עַד בֵּית אֲהוּבָתִי.
בְּסֵתֶר תָּצִיץ בַּחַלּוֹן לִבְחֹן
דְּמוּתָהּ וֹפָעֳלָהּ,
בְּחֵן מוֹסֶרֶת בִּרְכוֹתַי,
אוֹסֶפֶת אֶת שֶׁלָּהּ.
לֹא עוֹד אֵשֵׁב לִכְתֹּב מִכְתָּב,
גַּם דִּמְעָה בְּיָדָהּ אַפְקִיד,
בְּוַדַּאי תִּסְמְרֶנָּה לְיַעֲדָהּ,
אֲמוּנָה הִיא וְשַׁקְדָנִית.
בַּיּוֹם, בַּלֵּיל, נִים אוֹ לֹא-נִים,
לָהּ אֵין זֶה מְשַׁנֶּה,
אִם רַק תּוּכַל לִנְדֹּד, לִנְדֹּד,
אֵין עשֶׁר רַב מִזֶּה.
הִיא לֹא תִיעַף וְלֹא תִיגַע,
דַּרְכָּהּ חָדָשׁ תָּמִיד,
לִגְמוּל-טוֹבָה אוֹ פִּתָּיוֹן
לֹא אֶת לִבָּהּ תָּשִׁית.
כֹּה אֲאַמְּצֶנָּה אֶל לִבִּי,
שְׂכָרִי מֻפְלָא וָרַב.
הֲתֵדָעוּהָ? שְׁמָהּ עֶרְגָּה,
שְׁלִיחָה מְסוּרַת לֵבָב.
백조의 노래
© 곽명규 [Myung-Kew Kwack]
1: 사랑의 전령
냇물아, 졸졸
노래 부르며
내 님 있는 곳
향해 가느냐?
아, 다정한 너,
내 전령 되어
그녀에게 내
말 전해 다오.
마당 가득히
꽃 피어나면
그녀 가슴에
곱게 달게
장미꽃 모두
활짝 피도록
냇물아, 네가
보살펴 다오.
냇가에 앉아
꿈꾸던 그녀,
내 생각 나서
눈을 뜰 때
다정히 그녀
위로해 다오.
나 그녀 찾아
곧 가리니
해가 기울어
노을이 지면
자장노래를
불러주고
속삭여 다오
달콤하게.
사랑의 꿈에
젖어들게.
2: 병정의 예감
깊은 잠에 빠져 있는
전우들 곁에서
두려움에 짓눌린 채
그리움 타 올라
.
꿈에 안아 본 그녀의
따뜻했던 가슴!
열정의 불꽃 태우며
내 품에 안겼던!
이젠 어두운 불꽃만
아, 총구를 비춰,
가슴 속엔 깊은 고독
괴로운 눈물뿐.
마음아, 위안을 잃지 말라!
전투 다가옴에
깊은 잠을 청하리니.
사랑아, 안녕히!
3: 봄의 동경
부드런 바람 불어 오네.
꽃향기 가득 전해 주네!
그녀의 다정한 인사인가!
왜 이렇게 내 마음 두근거려?
바람 부는 곳으로 가라는 듯!
어디?
냇물은 명랑하게 흘러,
골짜기 찾아 내려가네.
부드러운 물결이 굽이치네!
들판도 하늘도 물에 비치네.
내 그리운 마음도 함께 가네
저기?
황금빛 태양 반짝이며
희망과 기쁨 가져오네!
밝은 모습 내 맘을 위로하네!
푸른 하늘 위에서 웃음 지며
내 눈 속에 눈물을 채운다네!
어찌?
산과 들 푸른 빛 띠었네!
꽃처럼 반짝 빛나네!
봄빛 따라 모두들 끌려가네.
봉오리는 피고, 새 싹 트고.
이제는 이뤘네, 그의 소망을.
너는?
쉼 없는 갈망, 그리움에
언제나 울며 한숨짓나?
알고 있나, 소망은 부푸는 것!
누구라서 이 갈망 잠재우리?
설레는 내 맘 달랠 사람
너뿐!
4: 세레나데
나지막이 노래하네
그대 창밖에.
조용한 저 숲속으로
그대여 오라!
나뭇잎도 속삭이네
달빛 아래서.
누가 몰래 엿들을까
두려워 마오.
들리는가, 저 새 소리?
아, 애원하네.
달콤한 그 목소리로
나를 대신해.
알고 있네, 이 그리움
사랑의 아픔
다정하게 위로하네.
여린 마음을.
가슴 깊은 감동으로
그대, 들으라!
맘 졸이며 기다리리!
나에게 오라!
5: 머물 곳
흐르는 물,
우짖는 숲,
찬 바위가
내 머물 곳.
물결을 따라
물결 일 듯
끝없는 눈물
솟아오르네.
나뭇가지 끝
흔들리듯
끝없이 뛰네,
내 가슴도.
철광석처럼
오래도록
변하지 않는
이 괴로움.
6: 먼 곳에서
괴롭다 도피는
세상을 등지는!
타향을 떠도는
고향집을 버린
가족마저 잃은
친구도 다 떠난
축복도 없는, 아!
저 혼자 가는 길!
마음은 타는데
두 눈은 젖는데
그리움 솟는데
고향집 생각에!
가슴은 끓는데
한숨 넘치는데
별빛 반짝이다
힘없이 꺼진다!
바람 스친 곳엔
물결이 남는데
쏟아진 햇볕은
머물지도 않네.
괴로움 준 이여!
내 맘 부서졌네.
내 소식 들으련,
세상 등졌다는!
7: 고별
안녕! 즐겁게 지낸 마을아, 안녕!
경쾌한 말발굽 소리 들으며
마지막 인사 남기며 떠나네.
슬픈 얼굴을 보인 적 없으니
기쁜 표정만 지으며 떠나리.
안녕! 푸른 정원과 나무들, 안녕!
은빛 시냇물 따라서 달리네.
작별의 노래 저 멀리 울리며.
슬픈 노래는 부른 적 없으니
기쁜 곡조만 남기며 떠나리.
안녕! 다정했던 아가씨들, 안녕!
아름다운 꽃 가득 핀 집에서
왜 유혹하는 눈으로 날 보나?
어찌 모른 체 할 수 있으랴.
그래도 멈추진 않으리.
안녕! 태양아, 너 이제 쉬어라, 안녕!
금빛 별들이 반짝거리리.
별들은 언제나 다정했었지.
세상 끝까지 어디든지
함께 친구가 되어 다녔었지.
안녕! 불 켜진 작은 창문아, 안녕!
희미한 불빛 정겹게 보이네
들어오라고 손짓을 하는 듯.
저 너머, 아, 말달려 다닌 곳
오늘이 마지막이 되려나?
안녕! 별들아, 베일 내려라, 안녕!
깜빡이는 창, 희미한 등불을
별들이 밝혀줄 수 없으리니.
머물 수 없는 곳, 떠나 가네.
내 뒤를 따라 무엇 하리!
8: 아틀라스
난 운이 없는 아틀라스! 온 세상,
괴로운 온 세상을 져야 하네.
못 견딜 무거운 짐에, 내 가슴
터지고 말 것 같네.
오만에 차, 너 원한다 했지!
행운을 원했지, 끝없는 행운.
또는 심한 불운을, 그 오만!
이제 불운이 왔군!
9: 그녀 모습
어두운 꿈길 가다
그녀 마주쳤네.
사랑스런 옛 모습
조금씩 살아났네.
그 입가에 어렸네
신비로운 미소.
눈물을 머금은 듯
두 눈은 반짝였네.
내 눈에 눈물 넘쳐
뺨을 타고 흘렀네.
아아, 믿을 수 없어라
나 그대 잃었음을!
10: 어부 아가씨
예쁜 어부 아가씨,
배 이리 대시오.
나와 함께 이야기 하오
손잡고 앉아서
머리를 내 가슴에
기대오, 편안하게.
걱정은 던져 두오
저 험한 바다에.
내 가슴 바다처럼
거센 파도치나,
고운 진주도 가득
키우고 있다오.
11: 도시
지평선 저 멀리서
안개처럼 희미한
도시의 첨탑들이
저녁노을에 젖네.
스쳐가는 해풍에
잿빛 물결 일고
노를 젓는 소리마저
구슬프게 들리네.
태양은 한 번 더 빛나
그 땅 위를 비추며
내게 가리켜주네
그녀 잃어버린 곳.
12: 바닷가에서
바다에 저녁 햇빛이
떨어져 반짝일 때
외로운 오두막에 단 둘이
말없이 앉아 있었네.
안개 속에 물결 일고
갈매기 날며 울었네.
다정한 그대 두 눈에
눈물 가득 고였네.
그대 손, 눈물에 젖을 때
난 무릎을 꿇었네.
그대 하얀 손에 담긴
그 눈물을 마셨네.
그 순간부터 내 몸과 맘에
그리움이 퍼졌네.
가엾은 여인이 떨군
독약 같은 그 눈물로.
13: 그림자
고요한 밤, 모두 잠든 거리.
여기 이 집에 살던 내 님
멀리 가고 텅 빈 마을에
집만 서있네 바로 그 자리.
웬 남자 하나, 먼 산 바라보다
가슴 뜯으며 괴롬에 떠네.
두려워, 그 얼굴 볼 수 없네.
달빛에 새겨 있는 내 모습.
너, 그림자야, 창백한 친구야!
왜 너도 겪니, 내 아픔?
괴롬 속에 이렇게 선 채
수많은 밤 지새웠던?
14: 우편 비둘기
우편 비둘기 하나 있다오
내게 언제나 충실한.
내 맘에 모자를 때도
넘칠 때도 없죠.
심부름 하기 수천 번
매일 내 편지 갖고
사랑의 추억을 넘어
그녀 집에 가죠.
살며시 창문에 다가가서,
그녀 표정 살피고,
내 편지 건네 주고서
답장 받아오죠.
이젠 편지는 쓰지 않고
눈물만 보낸다오.
오, 내 눈물 안쓰러워
날 위해 난다오.
밤낮으로, 꿈과 생시에
항상 한결같이
오직 날기만 한다면
행복해 한다오!
단 한번 마다 안하고
새로이 떠나며
보답해 줄 것 안 찾는
충실한 비둘기!
나도 비둘기를 소중하게
가슴에 품고 산다오.
이름은, 동경! 아실까?
사랑의 전령을.
Svanesang
© Marianne Beate Kielland
1: Kjærlighetsbudskap
Brusende lille bekk,
sølvskimrende og klar,
iler du til min elskede
så munter og snar?
Akk, pålitelige lille bekk,
vær mitt sendebud;
Overbring henne hilsener
fra det fjerne.
Alle de blomster
hun pleier i hagen,
de hun så kjærlig
bærer ved sitt bryst,
og rosene
i purpurglød –
Lille bekk, forfrisk dem
med kjølende flod.
Når hun ved elvebredden
sitter hensunket i drømmer,
og tenker på meg
med hengende hode,
Da trøst den vakre
med et vennlig blikk,
for hennes elskede
vil snart vende tilbake.
Når solen synker
med det rødlige skinn,
vugg min elskede
i søvnen inn.
Brus henne mumlende
til stille ro,
hvisk til henne
drømmer av kjærlighet.
2: Krigerens forutanelser
I dyp ro ligger mine våpenbrødre
rundt meg i en sirkel;
Mitt hjerte er så engstelig og tungt,
så hett av lengsel.
Hvor ofte har jeg vel drømt søtelig
ved hennes varme bryst!
Hvor vennlig skinte ildens glød
da hun lå i mine armer!
Her hvor flammenes dystre skinn,
akk, kun leker med våpnene,
Her føler mitt bryst seg ganske alene,
vemodets tårer faller.
O hjerte! La ikke trøsten forlate deg!
Ennå kaller mange slag.
Snart skal jeg falle til ro og sove godt,
min hjertens kjær, god natt!
3: Vårlengsel
Susende vinder
blåser så mildt
og fyller åndende luften
med blomsterduft!
Hvor dere puster lykkelig hilsende mot meg!
Hva har dere gjort mot mitt bankende hjerte?
Det vil gjerne følge dere på deres luftige veier!
Men hvor?
Lille bekk,
alltid muntert farende,
vil sølvskimrende
ile nedover til dalen.
De svevende bølger, dit iler de hen!
Deri speiler seg dypt åker og himmel.
Hvordan drar du meg, lengtende begjærlige sinn,
bort?
Den hilsende solens
spillende gull,
ømt bringer
du håpefull lykke!
Hvor ditt hellige hilsende bilde gleder meg!
Det smiler så mildt på en dypblå himmel
og fyller mine øyne med tårer.
Hvorfor?
Skog og høyder
omkranses av grønt!
Skimrende skinner
snøhvite blomster!
Slik trenger alt seg fram mot brudelyset;
Frøene sveller, knoppene brister,
de har funnet hva de begjærer:
Og du?
Rastløse lengsel!
Ønskende hjerte,
for alltid kun tårer,
klage og smerte?
Også jeg er bevisst mine svulmende drifter!
Hvem skal til slutt stille min brennende lyst?
Kun du kan befri våren i mitt bryst,
kun du!
4: Serenade
Stille kaller mine sanger
mot deg gjennom natten,
– nedover den stille lunden:
Elskede, kom til meg!
Hviskende rasler de slanke tretoppene
i måneskinnet;
Frykt ikke forrædernes
fiendtlige lytten, min kjære.
Hører du nattergalene synge?
Akk, de kaller på deg,
med klagens søte toner
kaller de deg for meg.
De forstår brystets lengsel,
kjenner kjærlighetens smerte,
rører med sine sølvtoner
ethvert mykt hjerte.
La også ditt bryst beveges,
elskede, lytt til meg!
Sitrende venter jeg deg!
Kom, gjør meg lykkelig!
5: Tilholdssted
Brusende elv,
Raslende skog,
Stirrende Berg
– Mitt tilholdssted.
Som bølge
følger på bølge,
slik strømmer tårene mine
evig fornyet.
Lik de høye trekronenes
vuggende bevegelser,
slik slår mitt hjerte
uopphørlig.
Og lik bergets
urgamle malm,
forblir min smerte
for alltid den samme.
Brusende elv,
Raslende skog,
Stirrende Berg
– Mitt tilholdssted.
6: I det fjerne
Ve den flyktende
som trekker ut i verden!
Som krysser det fremmede,
glemmer sitt hjem,
hater sitt moderhus,
forlater sine venner,
følges ei av velsignelse, akk –
på alle sine veier.
Hjertet, det lengtende,
øyet, det tårevåte,
lengsel, uten ende
vendt mot hjemmet.
Brystet, det svellende,
klagen, klingende,
aftenstjerne blinkende,
synkende uten håp.
Vinder, dere susende,
bølger, mykt krusende,
solstråler, ilende,
aldri blivende:
Hils henne – som med smerte, akk! –
brast dette trofaste hjerte –
fra den flyktende,
rykket bort fra sitt hjem.
7: Farvel
Farvel! Du muntre og glade by, farvel!
Min hest tripper allerede med lystig fot;
Ta nå imot den siste adskillende hilsen.
Du har vel ennå ikke sett meg sørgmodig,
så skal heller ikke skje ved denne avskjed.
Farvel, dere trær, dere grønneste av hager, farvel!
Nå rir jeg langs den sølvskimrende elven.
Vidt gjallende toner min avskjedssang;
Aldri har dere hørt en trist vise,
den skal heller ikke skjenkes dere ved denne avskjeden.
Farvel, dere vennlige ungpiker, farvel!
Hvorfor skuer dere med skjelmske, lokkende
blikk ut av det blomsterduftende huset?
Hva annet kan jeg gjøre enn å hilse og se meg tilbake,
men aldri vender jeg om min hest.
Farvel, kjære sol, så går du til ro, farvel!
Nå skimrer de blinkende stjerners gull.
Hvor dere himmelens stjerner er meg kjær;
Hvor enn vi reiser i verden – vidt og bredt,
er dere overalt våre trofaste følgesvenner.
Farvel! Du skimrende lyse lille vindu, farvel!
Du blinker så koselig med et gryende skinn
og inviterer oss vennlig til hytten inn.
Forbi, akk, har jeg ridd så mang en gang,
og var det i dag for siste gang?
Farvel, dere stjerner, innhyll dere i grått! Farvel!
De små vinduenes vage, skimrende lys
kan ikke erstatte de utallige stjerner for meg,
jeg kan ikke bli her, må dra forbi,
hva har det å si, dere følger meg uansett så trofast!
8: Atlas
Jeg ulykkelige Atlas! En verden,
all smertes verden må jeg bære,
Jeg bærer det utålelige, og briste
vil mitt hjerte i min kropp.
Du stolte hjerte, du har jo selv ønsket det!
Du ville være lykkelig, uendelig lykkelig,
eller evig elendig, stolte hjerte,
og nå er du elendig.
9: Hennes bilde
Jeg stod i mørke drømmer
og stirret på hennes bilde,
og hennes elskelige ansikt
kom hemmelig til liv.
Rundt hennes lepper lokket
et vidunderlig smil,
og som av vedmodstårer
glitret hennes øyne.
Også mine tårer fløt
ned fra mine kinn –
og akk, jeg ikke tro det,
at jeg har mistet deg!
10: Du vakre fiskerjente
Du vakre fiskerjente,
Driv din pram mot land;
Kom til meg og sett deg ned,
vi skal kose hånd i hånd.
Legg ditt hode mot mitt hjerte
og vær ikke altfor redd;
Du stoler jo uten sorger på
det ville havet hver dag.
Mitt hjerte er ganske likt havet,
har storm og fjære og flo,
og mange vakre perler
hviler i dets dyp.
11: Byen
Ved fjerne horisonter
viser seg , som et tåkebilde,
byen med sine tårn
innhyllet i kveldsskumring.
Et fuktig vinddrag kruser
Det grå vannet;
Med en trist takt ror
skipperen min pram.
Solen stiger nok en gang
lysende opp fra marken
og viser meg hvert et sted,
Hvor jeg mistet min elskede.
12: Ved havet
Havet glitret langt borte
I det siste kveldslyset;
Vi satt ved det ensomme fiskerhuset,
vi satt stumme og alene.
Tåken samlet seg, vannet svulmet,
Måkene fløy fram og tilbake;
Fra dine kjærlige øyne
falt tårer.
Jeg så dem falle på din hånd
og sank ned på det ene kne;
Fra din hvite hånd
Drakk jeg tårene.
Siden denne stund fortæres mitt legeme,
Sjelen dør av lengsel;
Den ulykkelige kvinne har
forgiftet meg med sine tårer.
13: Dobbeltgjengeren
Natten er stille, gatene er rolige,
I dette huset bodde min skatt;
Hun har for lengst forlatt byen,
Men huset står fremdeles på den samme plass.
Der står det også et menneske og stirrer oppover
og vrir sine hender i smertens vold;
Jeg grøsser når jeg ser hans åsyn –
Månen viser meg mitt eget vesen.
Du dobbeltgjenger, du bleke venn!
hvorfor aper du etter min kjærlighets lidelse
som har gitt meg kvaler på dette sted
så mang en natt, i tidligere tider?
14: _____________
Za poštarja v službi goloba imam,
ki vdan in zvest je nadvse,
za smer in cilj on dobro ve,
nikdar zgreši ga ne.
Po tisočkrat odpošljem ga
vsak dan po nove vesti,
kar on pred hišo ljubice
najde svoj cilj poti.
Pri oknu pogleda, če je doma,
opreza skrivaj za njo,
nato pozdrav ji moj odda
in prejme njenih sto.
Poslej brez pisem bo jadral k nji,
še solze bo nosil tja:
o, teh on nosil njej ne bi,
preveč me rad ima.
Če dan, če noč je, ura kasna,
nikdar v zadregi ni,
vselej na pot se rad poda,
le da mi ugodi.
Noben napor ne utrudi ga
in nič ga ne potre,
pohvala malo njemu da,
ker zvest mi je nadvse.
Zatorej na grud pritisnem si ga
in svoje srce mu odprem;
To je hrepenenje! Ve ona zanj?
Ga pozna? Vsa moja bit je v njem!
LABODJI SPEV
© Pavel Oblák
1: LJUBEZENSKO SPOROČILO
Reci, potoček ti jadrni moj,
boš se ustavil pri ljubi nocoj?
Ah, ti potoček moj bodi mi zvest,
mojo iz dalje ponesi ji ves!
Vsem nje cvetlicam, ki v vrtu cvetó,
ki jih neguje kot malokdo
in na vseh vrtnic škrlatni sijaj,
potok, svežino jim svojo pridaj!
Če kdaj ob bregu otožna zaspi
in v misli name srce ji medli,
to moji ljubi v tolažbo povej,
da bo njen dragi vsak čas pri njej!
Ko pordečilo bo sonce nebo,
dahni ji v dremež, naj spi sladko,
tvoj pa šumot kakor nežna dlan
v svet jo ponesi ljubezni sanj!
2: VOJŠČAKOVA SLUTNJA
V globokem snu kraj mene spi
soborcev četa vsa,
a meni bol srce teži
in spati mi ne da.
Vseskoz mi v mislih je dekle,
naročje nje toplo,
ki v njem sem sanjal sladke sne,
užival srečo z njo.
Tu le orožja mračni sij,
ah, mi greni srce,
ker v prsih temna slutnja ždi,
da vdilj na jok mi gre.
Ne, nič naj te ne stre, srce,
za boj prihrani moč!
Saj skoraj že bom spal nekje,
o, ljuba, lahko noč!
3: POMLADNO HREPENENJE
Sapice blage, polne vonjav,
vejete drage preko dobrav!
Kako me opajate šumno ljubo,
kako poskakuje srce mi glasno!
Če moglo, koj k vami na pot bi odšlo!
Le kam?
Bister potoček, ves neugnan,
vije skoz ločje tek svoj čez plan.
Z umirjenim valom tja v daljo hiti,
v njem nebes podobo zrcalno motri.
O, kam hrepenenje mi žejno veli?
Tja čez!
Zlatega sonca ljubezni žar,
radost brez konca nosiš mi v dar!
Kako osrečuješ prelest me neba,
od luči se tvoje vsa zemlja smehlja
in polne oči so mi srečnih solza!
Zakaj?
Gozd in višina, dobro poglej!
Cvetja belina, rastja brez mej!
Vse poje in vriska, to svatbe je čas,
nabreka brstenje in polni se klas!
Vsa zemlja si nov je nadela obraz!
In ti?
O, hrepenenje, silno tako,
srcu trpljenje nosiš samo.
Jaz sam sem prebolel ljubezni gorje!
Le ti, ki je tebi sreča ime!
Le ti!
4: PODOKNICA
Tiho toži pesem moja
k tebi skozi noč,
vabi te v objem opoja,
tajne sreče moč!
Le drevesa v mesečini
šeleste lahno,
žive duše ni v bližini,
naj te strah ne bo!
Ali slavčke slišiš peti,
kaj ti gostole?
Od ljubezni srčno vneti
prosijo zame.
Ker vedo za hrepenenje
in gorje srca,
sladko njihovo žgolenje
nam uteho da.
Naj te gane glas proseči,
ljuba, prosim te,
pridi v moj objem vabeči,
daj, osreči me!
5: POČITEK
Vabi me šum rek in gozdov,
vabi me skal prastara snov.
Kot val za valom, ki v dalj hiti,
solze teko mi vse dni in noči.
Kot gori v krošnjah veje ječe,
tako nenehno mi stoče srce.
Tako kot skale je molk hladan,
hladen tako je grob mojih sanj.
Reke šumot, gozdnata stran,
molk hladnih skal so moj pristan.
6: V DALJAVI
Jojme nesrečnežu v tuj svet bežečemu,
sinu nevrednemu, domu sovražnemu –
matere mar mu ni, sprt je s prijatelji,
ni zanj več milosti, ni rešnje več poti.
Srce obupano, lice objokano,
želje neskončne vse k domu obrnjene!
Prsi razpaljene, tožbe preslišane –
zvezda večernica v noč je poniknila.
Sapice hladne ve, bistre vodice ve,
sonca plamteči žar, ki ne zblediš nikdar,
ki si v srce zvesto ran mi zasekal sto –
vam naj pozdrav velja sina nevrednega,
v svetu zgubljenega.
7: SLOVO
Oj zbogom! Ti mesto prijazno, ljubo,
oj zbogom!
Že bije moj vranec s kopiti ob tla
v slovo naj še dam ti pozdrav od srca!
Vseskoz mi pri tebi bilo je lepo,
zato ni mi bridko od tebe slovo.
Oj zbogom! Drevesa in rožni ti gaj,
oj zbogom!
Zdaj jezdim ob reki svetleči se v dalj
in pesem odmeva od belih mi sklal.
Nikdar nisem tožnih še pesmi ti pel,
zato naj še danes njih zvok bo vesel!
Oj zbogom! Prijazne ve deklice tam,
oj zbogom!
Kaj gledate iz hiš, ki vse v cvetju kipé,
mi bliskate z očki poredno smeje?
Kot vselej pozdravljam vse drage okrog,
a konju ne da se ustaviti nog.
Oj zbogom! Ti sonce, ki toneš v svoj mir,
oj zbogom!
Že sveti se zvezdic nebeško zlato,
kako okrasile so nočno nebo!
Vsevprek in povsod kakor božji okras
zvesto in prijazno spremljajo nas.
Oj zbogom! Ti okence v dalji svetlo,
oj zbogom!
Tako zapeljiv je medleči tvoj sij
in koča sprejeti pod krov me želi.
O tolikokrat jezdil tod mimo sem že,
da zadnjič zdaj jezdim na misel mi gre.
Oj zbogom! Ve, zvezde, zakrijte obraz!
oj zbogom!
Tam v okencu lučka brleča vso noč,
ne more kot zvezde mi biti v pomoč.
Nič več tu muditi ne smem se zdaj,
pred mamo pot je in širna dalj.
8: ATLAS
O jaz, nesrečni atlas! Ves ta svet,
ta kruti svet bridkosti jaz naj nosim!
Naj nosim silno težo to, ko poka
v prsih srce mi bedno?
Srce, pogum! Saj delež tvoj je to!
Hotelo samo si neskončno srečo
ali neskončno bedo.
Zdaj imaš jo, neskončno svojo bedo!
9: NJENA PODOBA
Nekoč sem v sanjah videl pred sabo sliko nje,
a njene so poteze zdele se, kot da živé.
Krog njenih ust blestel je narobno lep nasméh
in solze zle bridkosti sijale so v nje očeh.
A tudi meni solze privrele so iz oči,
saj moči ni mi verjeti, da nič več te med nami ni!
10: RIBIČKA
Ej, ribička prijazna,
tja prek morja veslaj!
K meni v čolnu svojem se usedi,
in roko v pozdrav mi daj!
Lahno se name nasloni
in nič se nikar ne boj,
saj vdilj po morju varno
vodi čolnič te tvoj.
Kot morje zdi srce mi
se moje brez miru,
ki biser mnogoteri
na svojem skriva dnu.
11: MESTO
Na daljnem dnu obzorja
skoz mrak kot meglen privid
se kaže tiho mesto
in riše v zrak svoj odsvit.
Polvlažen veter veje
in boža vodno plan,
ko v teku počasnem pelje
čolnar me na drugo stran.
Še zadnjič sonce v zatónu
žar svoj nebeški razpre
in tisti kraj obsveti,
kjer sem izgubil dekle.
12: OB MORJU
V večerni zarji krog in krog
se morje je bleščalo,
ko midva pred hišo sva križem rok
molče strmela v obalo.
Kar je megla prepregla svet,
v galebih nemir zbudila,
a tebi je spod hladnih vek
solza za solzo lila.
Je padla prva na tvojo dlan
in jaz predté sem se zgrudil,
da z nje sočutno ti predan
bi solzo odpoljubil.
Od tiste ure mi hira telo
in v duši bol se drami…
kako pozabim naj ženo,
ki strup njen sem pil s solzami.
13: DVOJNIK
Je polnoč že, molči svet in cesta,
v tej hiši ljubo sem imel nekdaj.
Oddavna že odšla je iz mesta,
a hiša stoji njena tu še zdaj.
Pred njo je nek mož, ki bol ga razjeda
in v silni muki ječi na ves glas –
zgrozim se, ko mu v obraz pogledam,
ko mesec moj mi odkrije obraz.
O bedni dvojnik, tovariš nesrečni!
Kaj mar je tebi mojih ran,
ki žgo me kakor ogenj večni
preneko noč in slednji dan?
14: GOLOBJA POŠTA
Za poštarja v službi goloba imam,
ki vdan in zvest je nadvse,
za smer in cilj on dobro ve,
nikdar zgreši ga ne.
Po tisočkrat odpošljem ga
vsak dan po nove vesti,
kar on pred hišo ljubice
najde svoj cilj poti.
Pri oknu pogleda, če je doma,
opreza skrivaj za njo,
nato pozdrav ji moj odda
in prejme njenih sto.
Poslej brez pisem bo jadral k nji,
še solze bo nosil tja:
o, teh on nosil njej ne bi,
preveč me rad ima.
Če dan, če noč je, ura kasna,
nikdar v zadregi ni,
vselej na pot se rad poda,
le da mi ugodi.
Noben napor ne utrudi ga
in nič ga ne potre,
pohvala malo njemu da,
ker zvest mi je nadvse.
Zatorej na grud pritisnem si ga
in svoje srce mu odprem;
To je hrepenenje! Ve ona zanj?
Ga pozna? Vsa moja bit je v njem!
El canto del cisne
© Saúl Botero Restrepo
1: Mensaje de amor
Rumoroso arroyo,
plateado y claro,
¿tan alegre y rápido
corres hacia mi amada?
Ah, querido arroyo,
sé mi mensajero
y llévale el saludo
del que está lejos.
Las flores que
en el jardín cogió
y que graciosa
lleva al pecho,
y sus rosas
de fulgor púrpura,
arroyuelo, refresca
con tus ondas.
Si a tu orilla,
en ensueño sumida,
pensando en mí,
su cabecita inclina,
consuela a la dulce
con amable mirada,
pues el amado
pronto tornará.
Y cuando el rojizo
Sol se oculte,
acuna a mi amada
en el sueño,
murmúrale suave
en el dulce reposo,
y susúrrale sueños
de amor.
2: Presentimiento del guerero
En profundo letargo yacen entorno
los compañeros de armas;
mi corazón está inquieto y pesaroso,
y ardiente de nostalgia.
¡Cuán a menudo he descansado dulcemente
en su cálido pecho!
Cuán amable era la llama del hogar
si ella yacía en mis brazos.
Aquí, donde el siniestro resplandor de las llamas,
¡ay! solo con las armas juega,
el corazón está completamente solo
y destila lágrimas de melancolía.
Corazón, que el ánimo no te abandone,
pues muchas batallas te quedan.
Pronto descansaré y dormiré seguro,
¡amada, buenas noches!
3: Nostalgia primaveral
¡Susurrantes brisas que sopláis suaves,
llenas del perfume de las flores!
¡Cómo me deleitáis con vuestro aliento!
¿Qué habéis hecho al palpitante corazón?
Habré de seguiros por aéreas sendas,
¿a dónde? ¿a dónde?
Arroyuelo que pasas rumoroso,
corriendo plateado hacia el valle.
¡Tus flotantes ondas se alejan presurosas!
Y reflejan en su profundidad las florestas y el cielo.
¿A dónde me llevas, corazón anhelante?
¿hacia abajo? ¿hacia abajo?
Juguetón oro del Sol que despunta,
las esperadas venturas traes amable,
¡cómo me deleita tu feliz imagen!
Sonríe apacible en el profundo azul del cielo
y me llena de lágrimas los ojos,
¿por qué? ¿por qué?
Pinta de verde bosques y montañas,
radiante hace brillar el rocío de las flores,
todo lo impulsa a una luz nupcial,
se hinchan las semillas, se abren los capullos;
ellos han encontrado lo suyo,
¿y tú? ¿y tú?
¡Anhelo incesante! Corazón ansioso,
¿siempre lágrimas, lamento y dolor?
¡También yo tengo potentes impulsos!
¿Quién colmará finalmente mi anhelo impetuoso?
Solo tú liberas la primavera en mi pecho,
¡solo tú! ¡solo tú!
4: Serenata
Leves gimen mis canciones
a través la noche hacia ti;
en la arboleda silenciosa,
amada, ven a mí.
Rumorosas susurran las altas copas
a la luz de la Luna;
del hostil traidor las acechanzas
no temas, mi bella.
¿Oyes a los ruiseñores cantar?
Ah, ellos te imploran,
y con el lamento de sus dulces notas
te ruegan por mí.
Comprenden los íntimos anhelos,
conocen la pena de amor,
y con sus notas plateadas
tocan todo tierno corazón.
Que también el tuyo muevan,
amada, óyeme,
¡temblando espero tu encuentro!
¡Ven, hazme feliz!
5: Estancia
Rumorosa corriente,
resonante bosque,
empinados riscos,
mi estancia sois.
Y como la ola
sigue a la ola,
fluyen mis lágrimas
siempre renovadas.
Como en lo alto
las copas se mueven,
incesante mi
corazón se agita,
y como el antiguo mineral
de los riscos,
siempre el mismo
permanece mi dolor.
Rumorosa corriente,
resonante bosque,
empinados riscos,
mi estancia sois.
6: En la lejanía
¡Ay del fugitivo,
que el mundo recorre!
Cruzando tierras extranjeras,
la patria ha olvidado,
odiando la casa materna,
abandona a sus amigos,
y no le sigue bendición alguna, ¡ay!,
en su camino.
¡Corazón anhelante,
ojos lacrimosos,
nostalgia interminable que hacia
la patria se vuelve!
¡Pecho que hierve,
quejas que apagan,
estrella vespertina que brilla
y se hunde sin esperanza!
Brisas susurrantes,
olas que se encrespan,
rayos de sol que huyen
y nunca permanecen.
A aquella que con dolor, ¡ay!,
rompió este fiel corazón,
saludadla por el fugitivo
que el mundo recorre.
7: Adiós
¡Adiós, ciudad animada y alegre, adiós!
Ya suenan de mi caballo los alegres cascos;
recibe mi último saludo, el de despedida.
Nunca me has visto triste,
y ahora en la partida, tampoco estaré.
¡Adiós, árboles, verdes jardines, adiós!
Cabalgo a lo largo de la plateada corriente,
y a lo lejos se oye el eco de mi canción de despedida;
nunca me habéis oído una canción triste,
ahora en la partida, tampoco os cantaré ninguna.
¡Adiós, alegres muchachas, adiós!
¿Qué miráis desde la casa perfumada de flores
con maliciosos ojos seductores?
Como antes, vuelvo la cabeza y saludo,
pero jamás daré vuelta a mi caballo.
¡Adiós, amable sol, que vas a descansar, adiós!
Ya cintilan las brillantes estrellas doradas.
Cómo me sois queridas, estrellitas del cielo;
si atravesamos el mundo a todo su ancho,
nos dais doquier vuestra fiel guía.
¡Adiós, reluciente ventanita iluminada, adiós!
Brillas entrañable con suave resplandor
e invitas amable a entrar a la casita.
Pasé a caballo, ay, tantas veces,
pero la de hoy será la última.
¡Adiós, estrellas veladas y grises, adiós!
La luz triste y velada de la ventanita
no me la podréis reemplazar, estrellas incontables;
pero no debo tardar, tengo que irme,
¿para qué seguirme pues tan fieles?
8: Atlas
¡Yo, infeliz Atlas! Un mundo,
todo el mundo de los dolores debo soportar.
Soporto lo insoportable, y se rompe
el corazón dentro de mí.
¡Tú, orgulloso corazón, tú lo has querido!
Quisiste ser feliz, para siempre feliz,
o para siempre desgraciado, corazón orgulloso,
¡y ahora eres desgraciado!
9: Su retrato
En oscuro sueño me levanté,
fijé la mirada en su retrato
y el amado rostro
misteriosamente cobró vida.
De sus labios salió
una maravillosa sonrisa,
y como con lagrimas de pena
brillaron sus ojos.
También las lagrimas corrieron
por mis mejillas.
¡Pero ay, no puedo creer
que te haya perdido!
10: La joven pescadora
Bella pescadora,
trae a tierra la barca;
ven, siéntate a mi lado
y hablaremos con las manos unidas.
Reclina en mi pecho tu cabecita
y nada temas,
pues te aventuras sin cuidado
a diario en el salvaje mar.
Mi corazón es como el mar,
tiene tormentas, marea y olas,
y muchas bellas perlas
en su fondo descansan.
11: La ciudad
En el lejano horizonte
brilla entre la niebla
la ciudad con sus torres,
envuelta en el crepúsculo.
Un viento húmedo encrespa
la acuática vía gris,
y con triste ritmo rema
el barquero en mi barquilla.
Se levanta el Sol una vez más,
asciende luminoso
y me señala el lugar
en donde a mi amada perdí.
12: Junto al mar
A lo lejos el mar resplandecía,
y con el último rayo del crepúsculo,
en la desierta cabaña de pesadores,
nos sentamos solitarios y en silencio.
Se levantó la niebla, crecieron las aguas,
la marea iba y venía,
y de tus ojos, plenos de amor,
rodaron las lágrimas.
Las vi caer en tu mano,
he caído de rodillas,
y en tu blanca mano
he bebido tus lágrimas.
Desde aquella hora se consume mi ser
y el alma muere de tristeza.
La infortunada mujer
me ha emponzoñado con sus lágrimas.
13: El otro yo
Silente está la noche, las callejuelas descansan,
en esta casa vivía mi amada.
Hace ya mucho dejó la ciudad,
pero aún está la casa en el mismo lugar.
Y hay también allí un hombre que mira hacia lo alto
y entrelaza las manos con dolor intenso.
Me horrorizo al ver su rostro:
la Luna me muestra mi propia figura.
Tú, mi otro yo, pálido compañero,
¿por qué imitas la pena de amor,
que me atormentó en este sitio,
tantas noches en otro tiempo?
14: La paloma mensajera
Tengo una paloma mensajera a mi servicio,
que me es leal y fiel;
nunca se queda corta en llegar
ni pasa de largo.
La envío miles de veces
por noticias cada día,
por muchos lugares queridos,
hasta la casa de mi amada.
Allí mira por la ventana a hurtadillas,
espía su aspecto y sus pasos,
le da juguetonamente mis saludos
y me trae los suyos.
No necesito ya escribir cartas,
le doy solo mis lágrimas.
Ella no se equivoca
y celosamente me sirve.
Día y noche, en la vigilia y en el sueño,
para ella todo es igual,
viaja y viaja cuanto puede,
tal es su dedicación.
No se fatiga ni se cansa,
el camino siempre es nuevo para ella,
no necesita llamada ni recompensa,
tan fiel me es la paloma.
Por ello la abrigo fielmente en mi pecho,
seguro del mejor provecho.
Se llama… ¡la nostalgia!
¿La conocéis? Es la mensajera de los fieles sentimientos.